Title :Mirae
Vocalist:Kiroro
တိတ္တိတ္ကေလး
ၾကံဳဆံုခ႔ဲတ႔ဲ..
အမွတ္တမဲ႔အၿဖစ္ေလးေတြ
အခ်ိန္ရိွတိုင္းလည္း..
အမွတ္တရလို..
ရင္ထဲ.
ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ သူရဲ႕အရိပ္ကေလးလို...........
တိတ္တိတ္ကေလး
Vocalist:ၾကိဳးၾကာ
တသက္လံုးအတြက္
တစ္ေန႔လံုးလည္း..
မင္းအတြက္ရင္ခုန္မယ္..
တစ္ညလံုးလည္း..
အိပ္မက္ေတြမက္မယ္..
တစ္မိုးေအာက္မွာ ခ်စ္တာတစ္ေယာက္ထဲပဲ..
တစ္သက္လံုးအတြက္..
ခ်စ္ခြင္႔ၿပဳေတာ႔ကြယ္...
ဟိုးအေဝးက.............
မင္းရယ္သံေလးရယ္
ဟိုးအေဝးက.............
မင္းရဲ႕အၾကည္႕ေလးရယ္
ဟိုးအေဝးက.............
မင္းပံုရပ္ေလးရယ္
ဟိုးအေဝးက.............
မင္းရဲ႕ခ်စ္ၿခင္းရယ္
ေအးၿမစြာကို႔ရင္ထဲ စီးဆင္းလာဖို႔
ဘယ္ေလာက္ေစာင္႔ရဦးမလဲ....။
တသက္လံုးအတြက္
vocalist:စိုင္းလိတ္
ကိုယ္ေပ်ာက္မိစၧာ
ကိုယ္ေပ်ာက္မိစၧာ
စိမ္းစိမ္းျမျမ
ေဒါသလက္ရြန္း
မ်က္၀န္းကေလး…..သင္။
မုန္းမုန္းေျမ့ေျမ့
အျပဳံးေသြ ့ႏြမ္း
ႏွုတ္ခမ္းကေလး…..သင္။
ခုိးခုိးခစ္ခစ္
အျပစ္ဖြဲ ့ဟန္
မဲ ့သံကေလး…..သင္။
ဆူဆူေလာင္ေလာင္
ရန္ေထာင္ေျခေဆာင့္
ဖေနာင့္ကေလး….သင္။
ေတြးေတြးတိတ္တိတ္
စိတ္ေကာက္ေက်ာေပး
ေနာက္ေက်ာကေလး….သင္။
ေဒါသမ်က္၀န္း
အမုန္းႏွုတ္ခမ္း
ရယ္သြမ္းမယ့္ဟန္
ရန္ေထာင္ေျခေထာက္
စိတ္ေကာက္ေက်ာျပင္
မိစၧာ….သင္။
ခ်စ္ခင္သူတို့ ထမင္းပြဲ
ခ်စ္ခင္သူတို ့အသင္းထဲကို
သင္းကြဲေမွာက္လွန္
ခေလာက္ဆန္ဖို ့
(သင္ ဘယ္သူထံက…..)
ေထာက္ခံစာယူခဲ ့ပါသလဲ။
ေမာင္ခုိင္မာ
--------------------------------------------------------------------------------
ဆရာေမာင္ခိုင္မာ ရဲ႕ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္သြားေတြ႕တယ္.။အဲကဗ်ာေလးကို ၉တန္းေလာက္က ဖတ္ခ႔ဲဖူးတာ.
(အဲတုန္းက ကဗ်ာကို သိပ္ဝါသနာမပါေသးဘူး..ရည္းစားစာေရးတာ အဆင္ေၿပေအာင္ ကဗ်ာေလးေတြလိုက္ဖတ္ေနတုန္း)
သေဘာက်လို႔ ဒိုင္ယာရီထဲမွာေတာင္ မွတ္ဖူးၿပီး..အလြတ္ေတာင္ရခ႔ဲတယ္..ခု ေနာင္ေတာ္တစ္ေယာက္ေရးထားတာ ေတြ႔လို႔
ဘေလာ႔ဂ္ေလးထဲ ၿပန္ထည္႕လိုက္တာ..။
Type the rest of your post here.
ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တ႔ဲကိုယ္႔ေနရာ
ကို ၿပန္လာမယ္..
ေငြစင္ၾကယ္ေတြ တိုင္တည္ရင္း
အိမ္အၿပန္လမ္း မင္းရိွရာ ..
မွန္းဆၿပီး ၿပန္လာမွာ..
ၾကင္နာသူရင္ခြင္မွာ
ခိုဝင္နားဖို႔..
ၾကိဳေနပါ..။
ရင္မွာေမးခ်င္ေနေသာစကား
အရင္လို ကို႔ကိုခ်စ္ေသးလား....
မင္းဆီမွာရိွေသးလားခ်စ္သူရာ..
သိမ္းထားတ႔ဲ..
အသည္းတစ္ေနရာ..
အၿမဲတမ္း..
ကိုေနဖို႔ပါ...
ဟိုအရင္ခ်ိန္..
ရည္းစားဘဝကိုပဲလြမ္းတယ္...
ၾကာလာရင္ ..
ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ေဝးမွာစိုး...........
အခ်စ္ဆံုးအတူေနၾကစို႔..............။
ဒီသီခ်င္းရဲ႕မႈရင္းက တရုတ္သီခ်င္းေလး.မႈရင္းသီခ်င္းကလည္း ေတာ္ေတာ္နားေထာင္လို႔ေကာင္းတယ္..ရွင္ဖုန္း ၿပန္ဆိုထားတယ္။.သီခ်င္းေလးရဲ႕စာသားေလးကို အရမ္းသေဘာက်တယ္..အၿမဲနားေထာင္ၿဖစ္တယ္..
ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တ႔ဲကိုယ္႔ေနရာ
vocalist:ရွင္ဖုန္း
လူထုဦးလွ သို႔မဟုတ္ တစိမ့္စိမ့္ အၿပံဳးရွင္
လူထုဦးလွ သို႔မဟုတ္ တစိမ့္စိမ့္ အၿပံဳးရွင္
၁။
ခါတိုင္းလိုပါပဲ။ သံတံခါးနီႀကီးေရွ႕ ရပ္ၿပီး တံခါးကို အသာအယာ ဆြဲဖြင့္ၿပီး ျပန္ေစ့၊ ထို႔ေနာက္ ျမက္ခင္းစိမ္း ႏုေလးေပၚ ျဖစ္ေလွ်ာက္၍ စာၾကည့္တိုက္ တံခါး၀ အေရာက္တြင္ လက္ႏွိပ္စက္သံ တေျဖာက္ေျဖာက္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။
တိတ္ဆိတ္ျခင္းတို႔ မင္းမူေနေသာ စာၾကည့္တိုက္ထဲတြင္ စာၾကည့္တိုက္မွဴး၊
လက္ေထာက္ စာၾကည့္တိုက္မွဴးတို႔ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ အလုပ္ႏွင့္ သူတို႔ မအားလပ္ၾက။ မိမိကလည္း ထုံးစံအတိုင္း ထိုင္ေနက် ခံုေလးတြင္ ၀င္ထုိင္ၿပီး ဖတ္လက္စ စာအုပ္ တခ်ဳိ႕ကို ေသြးေႏြးသြားေအာင္ မိတ္ဆက္ရျပန္သည္။
သိိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မိမိလည္း စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲမွ အစိတ္အပိုင္း တစ္ရပ္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ တိတ္ဆိတ္ျခင္း အင္ဂ်င္ျဖင့္ ခုတ္ေမာင္း ေနေသာ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲမွာ မိမိလည္း စီးေမ်ာ သြားခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ ေ၀းေနခဲ့ရေသာ ရက္စြဲမ်ားတြင္ “စာဖတ္ျခင္း”ဆိုေသာ အလုပ္က လုပ္စရာ မလိုဘူးဟူ၍ေတာင္ စိတ္၀ယ္ ထင္ေနခဲ့မိသည္။ေန႔စဥ္ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ကတၱရာ လမ္းမေပၚ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ေျပးေျပးလႊားလႊား ကိုယ့္စားက်က္ကိုယ္ ရွာေနရ စဥ္မေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ သူတစိမ္းပမာ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။ တသီးတသန္႔ အခ်ိန္ရေအာင္ ယူၿပီး စာၾကည့္တိုက္ထဲ သြားထိုင္ျဖစ္လွ်င္ေတာ့ ဖတ္စရာ၊ မွတ္စု ထုတ္စရာ၊ ေရးခ်င္စရာေတြ မနည္းမေနာ ထုထည္ႀကီးႏွင့္ပါလား။
ေျမညီထပ္တြင္ မဂၢဇင္း မ်ဳိးစုံက သံစင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အျပည့္အေမာက္၊ တခ်ဳိ႕မဂၢဇင္းမ်ားဆို သူ႔ေနရာေလး တစ္ေနရာရဖို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ေတာင္းဆို ေနရတာ ျမင္ေနရျပန္သည္။ အုတ္သား ေလွကားထစ္ အတိုင္း ပထမထပ္ တက္သြားလိုက္ျပန္လွ်င္ စာအုပ္ ပင္လယ္ႀကီးက လႈိင္းတံပိုးထလ်က္ မိမိကို လက္ယက္ ေခၚေနျပန္သည္။
အနား တိုးကပ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ စစ္ကိုင္း ဦးဘိုးသင္း၊ ျမမ်ဳိးလြင္၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ မင္းေက်ာ္၊ ေမာင္ထင္၊ ေစာဦး၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ျမသန္းတင့္၊ ေအာင္လင္း၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ေမာင္ေန၀င္း၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ေမာင္မဲ၊ ဇ၀န၊ သိန္းေဖျမင့္၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ ခင္ႏွင္းယု၊ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)၊ ဒဂုန္နတ္ ရွင္၊ ဆန္းထြန္း(မန္းတကၠသိုလ္)၊ တိုက္ စုိး၊ သုခ၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္ စာအုပ္ စင္ႀကီးေတြကို ေရွ႕ကၾကည့္လိုက္ ေနာက္ေက်ာဘက္က ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ ေမာလွပါၿပီ။ ဖတ္စရာေတြ၊ ဖတ္စရာေတြ ေတာင္ပုံရာပုံ။ ဒုတိယထပ္မွ တတိယ ထပ္သို႔ ခပ္ဖြဖြ တက္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ၿပီ။
သားေရနက္ဖုံးႀကီးမ်ားျဖင့္ အခန္႔ခ်ဳပ္ ထားေသာ လက္တစ္ေတာင္မက ရွည္လ်ားၿပီး လစဥ္အလိုက္ ေသသပ္ က်နစြာ စည္းေႏွာင္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ သတင္းစာႀကီးမ်ား ေပါင္းခ်ဳပ္။အေဟာင္းအျမင္း ရနံ႔က ႀကိဳင္လြင့္ ပ်ံ႕သင္းေနသည္။ သမိုင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ေျပာျပေနသည့္ ထိုသတင္းစာႀကီး မ်ားကို အသာအယာပင္ လွန္ေလွာၿပီး တစ္ရြက္ခ်င္း၊ တစ္ရြက္ခ်င္း ခပ္ဖြဖြ။ စာရြက္ခတ္သံ၊ လြန္႔သံတို႔ကိုပင္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ နီနီရဲရဲ စာလုံးေလးက ထင္းခနဲ ေပၚလာသည္။ လူထု...လူထုဂ်ာနယ္၊ လူထု သတင္းစာ...ႏွစ္ပရိေစၦဒ ၾကာျမင့္မႈ၊ မႈန္၀ါးမႈ အတိတ္ကားခ်ပ္မ်ားေအာက္မွ ႐ုန္း ထလာသည္၊ လာေနသည္ဟု စိတ္၀ယ္ ထင္ျမင္ေနရသည္။
၂။
၁၉၉၀ ႏွင့္ ၁၉၉၅ ၾကားကာလ၊ မႏၲေလး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘ၀က မိမိဆရာ ဦးစိန္သီးဦးႏွင့္ ညစဥ္လိုလို တကၠသိုလ္ ထိပ္နားက ကာခ်ဳိဆိုင္ေလး မွာ ထုိင္ျဖစ္ၾကသည္။ စကားဦးတည့္ ရာေျပာရင္း စေနစာေပ၀ိုင္း အေၾကာင္းသို႔ စကားဆိုက္သည္။ ဆရာက စီးကရက္တစ္ဖြာ မွ်ဥ္း႐ႈိက္ၿပီး လူထု ဦးလွ (သို႔မဟုတ္)
ဦးေလးလွ အေၾကာင္း ေျပာျပတတ္သည္။ “ကိုယ္ ရတနာပုံ သတင္းစာ ဂဏန္း ၁၊ အတြဲ ၁ ကိုေတြ႕ေတာ့ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာတိုက္၊
စေနစာေပ၀ိုင္းမွာ MA ေက်ာင္းသားဆိုတာ ဒီလုိမွေပါ့လို႔ ဦးေလးလွက ကိုယ့္ပခုံးကို ကိုင္ၿပီး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားသံ အခုထိ ၾကားေယာင္ေနတုန္းပဲကြာ”
ဆက္ၿပီး ဆရာက ေျပာျပန္ေသးသည္။
“တစ္ေန႔ ဘယ္သူက ပါေမာကၡကို ခြၽန္တြန္းသြား လုပ္လည္း မသိပါဘူးကြာ။ ကိုယ့္ သတိေပး ခံခဲ့ရတယ္။ မင္း ေဒါက္တာ သန္းထြန္းရဲ႕ ေက်ာက္စာသင္တန္း သြားတက္တယ္။ လူထုဦးလွ ေဒၚအမာတို႔အိမ္ ေရထြက္ မတတ္သြားေနတယ္။ စာေရးတာေတာင္ စကားေျပာသလို လိုက္ေရး ေနတယ္နဲ႔ ေျပာၾကတယ္။
လူထု ဦးလွတို႔က လူေကာင္း၊ လူေတာ္ေတြကြ။ စိတ္ေကာင္း ႏွလုံးေကာင္းလည္း ရွိၾကတယ္။ သူတို႔ ေဘးက လူတခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ မင္းၾကည့္ေပါင္း ႏိုင္ငံေရးေတြ၊ ဘာေတြ သြားမ႐ႈပ္နဲ႔ ၾကားလား” ဆရာ့ရဲ႕ပါေမာကၡက ပုဂၢိဳလ္စြဲသာ ရွိခဲ့ရင္၊ အျမင္ မၾကည္လင္ခဲ့ရင္၊ အသိအမွတ္ျပဳ မထားခဲ့ရင္၊ လူထုဦးလွတို႔ရဲ႕ သေဘာထားေတြကို မေထာက္ခံခဲ့ရင္ ဆရာတို႔ MA ဘြဲ႕ရခဲ့ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ ဆရာက ျဖည့္စြက္ ေျပာသြားခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ ၀င္းထဲရွိ တမာ ေတာအုပ္မွ တမာရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေသာ ေလျပည္ညင္းက အခ်ိန္အခါမဲ့ တိုက္ခတ္သြားသည္။ ဆရာႏွင့္ ဆုံတိုင္း လူထု ဦးလွ၊ လူထု ေဒၚအမာတို႔ အေၾကာင္း စဥ္ဆက္မျပတ္ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ ခက္သည္က မိမိ ဘ၀မွာ ေလ့လာခဲ့ေသာ စာေပ အမ်ားစုမွာ လုံးခ်င္း ၀တၳဳမ်ား၊ ရသကဲ လႊမ္းေသာ ေဆာင္းပါးမ်ား အဖတ္မ်ား ျဖစ္ခ့ဲေတာ့ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ လူထု ေဒၚအမာ၏ ျပည္သူ ခ်စ္ေသာႏွင့္သာ ရင္းႏွီးဖူး ၿပီး ဦးေလးလွ၏ စာမ်ားကို တ႐ႈိက္မက္မက္ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းကိုေတာ့ ၀န္ခံလိုေပသည္။
ေကာင္းၿပီ၊ ဒါဆို လူထုဦးလွႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္မွာ သြားၿငိသနည္း ဆိုေတာ့ လူထု ခ်စ္သမွ် လူထု ဦးလွထဲက မိမိ အလြန္ အင္မတန္မွ အားက် ၾကည္ညိဳရေသာ ဆရာ ျမသန္းတင့္၏ ဦးလွေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာ ျမသန္းတင့္က လူထုဦးလွ၏ SKETCH ကို “ဦးလွ႐ုပ္ပုံလႊာသည္ ပန္းစၾကာ မွန္ေျပာင္းကို ၾကည့္ရသလို အေရာင္အေသြးအစုံ၊ အေနအထားစုံသည့္ ႐ုပ္ပုံလႊာ ျဖစ္ရာ ဦးလွ အေၾကာင္းကို ေထာင့္စုံေအာင္ မေရးႏိုင္ပါ။
ဦးလွသည္ ႀကီးပြားေရး မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀သူ၊ တည္းျဖတ္သူအေနျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးကို မ်ဳိးေစ့ ခ်ခဲ့သူတစ္ဦး။ ထိုမွ်မက ေခတ္စမ္း စာေပေလာကႏွင့္ အျပင္ စာေပေလာကတို႔ကို လည္း ေပါင္းစည္း ေပးႏိုင္ခဲ့သူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။
ေနာက္ကားခ်ပ္မွာ ဂ်ာနယ္ ဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ ဦးလွ။ ဦးလွက လူထု ဂ်ာနယ္ ထုတ္သည္။ ထိုမွစ၍ ႀကီးပြားေရး ဦးလွဟူေသာ အမည္ ေပ်ာက္ကာ လူထု ဦးလွဟူေသာ အမည္ကို ရလာသည္။ ထို႔ေနာက္ လူထု သတင္းစာ ထုတ္ေ၀သည္။ စင္စစ္ ဦးလွသည္ ပ်ားတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ အလြန္ အလုပ္မ်ားသူ ျဖစ္သည္။ သတင္းစာ ထုတ္တုန္းကလည္း သတင္းစာသမား တို႔ထုံးစံ ေခါင္းႀကီးေရးရ၊ ေၾကးနန္း သတင္းတည္းျဖတ္ရ၊ နယ္သတင္းေတြ လည္း တည္းျဖတ္ရႏွင့္ အားရသည္ဟူ၍ မရွိ။ သတင္းစာ ရပ္လိုက္သည့္ အခါတြင္လည္း လူမႈေရး ကိစၥေတြ တစ္ပုံ တစ္ပင္၊ လူအို႐ုံ ကိစၥ၊ ေဆး႐ုံ ကိစၥ၊ ၿမိဳ႕ကိစၥ၊ ရပ္ရြာ ကိစၥေတြႏွင့္ အျမဲ အလုပ္မ်ား ေနတတ္သည္။ ထိုသို႔ အလုပ္မ်ားေန သည့္ၾကားမွ လာသမွ် ဧည့္သည္ကိုလည္း ဧည့္၀တ္ ေက်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသးသည္။ ဦးလွ အေၾကာင္း ေရးလွ်င္ လူမႈ ေကာင္းစားေရးကုိ ေရွ႕႐ႈ ေဆာင္ရြက္သည့္ ပရဟိတ ၀ါဒီတစ္ဦး အေနျဖင့္ ေရးလွ်င္ ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီး။
ကြၽန္ေတာ္သည္ လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ျမင္ရာတြင္ ၇၀^ ၃၀ စံခ်ိန္ျဖင့္ ၾကည့္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေကာင္းၿပီး ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဆိုး လွ်င္ ထုိလူသည္ လူေကာင္း။ ေလာကတြင္ ျပည့္စုံသည္ ဟူ၍ မရွိပါ။ ဦးလွ တြင္ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္မ်ား ရွိေကာင္း ရွိပါလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအားနည္းခ်က္၊ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္မ်ား သည္ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းပင္ မရွိပါ။ ဦးလွ၏ အားေကာင္းခ်က္သည္ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ထက္ အမ်ားႀကီး ပိုပါသည္” ဟူ၍
တို႔ထိထားခဲ့သည္။
လူထုဦးလွ ဆိုသူမွာ ဤသို႔ပါတကားဟု စတင္ စိတ္၀င္စား လာခဲ့ရသည္။ တစ္ရက္ ၿမိဳ႕ထဲရွိ လမ္းေဘး တကၠသိုလ္မွ စာအုပ္တစ္အုပ္ ရသည္။ လူထုဦးလွ၏ ေလႏွင့္အတူ ဆိုသည့္ စာအုပ္။ ဦးလွသည္ ပုဒ္မ ၅ ျဖင့္ အဖမ္းခံေနရစဥ္ ေထာင္တြင္း၌ လူငယ္ တစ္ဦးႏွင့္သိကြၽမ္း၍ အနာဂတ္ လူငယ္မ်ား အက်ဳိးအတြက္ ထိုလူငယ္၏ ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေျပာခိုင္းသည္။ ထိုအခါ လူငယ္က သူ၏ အိမ္ေျပးဘ၀၊ အလစ္သုတ္သမား ဘ၀၊ ေဖာက္ထြင္း ခါးပိုက္ႏႈိက္ ဘ၀၊ ဖဲ႐ိုက္၊ ေဆးေျခာက္ ႐ွဴၿပီး ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ေသာ အျဖစ္မ်ား၊ သမာအာဇီ၀ အလုပ္ အနည္းငယ္သာ လုပ္ၿပီး ဒုစ႐ိုက္ က်ဴးလြန္မႈမ်ားျဖင့္ လြင့္ေမ်ာေနေသာဘ၀ကို ေရးဖြဲ႕ထားေသာ ၀တၳဳ ျဖစ္ေနသည္။ မိမိမွာ ထို၀တၳဳ ဖတ္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို အလန႔္တၾကား ၾကည့္မိခဲ့သည္။ ဘ၀ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေတြ လည္း ရွိေနတာပါလားဟု အသိရလိုက္ သည္။ ထိုစာအုပ္ေလး သြားေလရာ တကိုင္ကိုင္ျဖစ္ေနစဥ္ ဦးေလးသန္းၫြန္႔ က လူထုဦးလွ ေထာင္ထြက္လာေတာ့
ေထာင္စာအုပ္ ၉ အုပ္ပါလာခဲ့တယ္ကြ ဟု ဆိုရာ မိမိမွာ က်န္သည့္ ေထာင္ စာအုပ္မ်ားကို လိုက္စုေဆာင္းရျပန္ သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ လမ္းေဘး တကၠသုိလ္မ်ားမွ ေထာင္ႏွင့္ လူသား ထပ္ရျပန္သည္။ ထိုစာအုပ္ တြင္ ေထာင္က် ၁၂ ေယာက္တို႔၏ ဘ၀ကို မိဘမ်ဳိး႐ိုးမွ စ၍ လူ႔ဘ၀ ေရာက္လာပုံ၊ ပညာသင္ယူပုံ၊ လူ႔ေလာကတြင္ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ရပုံ စသည္တို႔ကို ေမးျမန္း မွတ္သားခဲ့ၿပီး မူရင္းအတိုင္း အေသး စိတ္တင္ျပထားသည္။ ထိုေထာင္က် မ်ားထဲမွ “ကိုသုခ” ကို ယေန႔တိုင္ အမွတ္ရ ေနမိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းတို႔ကို ဦးေစာ လုပ္ၾကံရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ အေၾကာင္း ျဖစ္ေနသည္။
ထို႔ ေနာက္ “အျမ”၊ အျမကေတာ့ အခ်စ္ ဆန္းေၾကာင့္ ေသဆုေတာင္းခဲ့သူ ျဖစ္ေန ျပန္သည္။ သုိ႔ျဖင့္ လူထုဦးလွ၏ ေထာင္ စာအုပ္ ၂ အုပ္ ဖတ္ခြင့္ရလိုက္ၿပီ။ ေလွာင္ခ်ဳိင့္တြင္းမွ ငွက္ငယ္မ်ားကိုေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံးပင္ မပါေတာ့ဘဲ အေႏွာင့္မ်ား ျပဳတ္ထြက္လ်က္ ညေစ်းတန္းမွ ရလိုက္ျပန္သည္။ ဇနီးႏွင့္ သားသမီး မ်ားသုိ႔ ေထာင္တြင္းမွ ေပးစာမ်ားကို က်ဳံးေဘး စာၾကည့္တိုက္မွ ငွားရမ္း ဖတ္႐ႈခဲ့ရသည္။ ဦးလွ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီး၌ ၁၉၅၃ ေအာက္တိုဘာ ၇ ရက္မွ ၁၉၅၇
ဇန္န၀ါရီ ၁၄ ရက္ထိ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ အဖမ္းခံ ေနရစဥ္အတြင္း မႏၲေလးရွိ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ားထံသို႔ ေပးပို႔ေသာ စာ စုစုေပါင္း ၅၁ ေစာင္ကို စုေပါင္းပုံႏွိပ္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ားထဲမွ တစ္မူ ဆန္းသစ္ေသာ စာအုပ္ေလးဟု မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ေနခဲ့ရျပန္သည္။ အားလုံး ေကာင္းၾကရဲ႕လား၊ ရဲေဘာ္ႏွင့္ ေမာင္ႀကီးႏွမ၊ စစ္ အခ်စ္ႏွင့္ေထာင္ သုံးအုပ္ကို တစု တစည္းတည္း လမ္း ၃၀၊ ေဒါင္းအိုးေ၀ စာေပမွ ရလိုက္သည္။ ေထာင္စာအုပ္ မ်ားက
ဖတ္လက္စ ျဖစ္ေန၍ ထိုသုံး အုပ္ကို ဆက္တိုက္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္ႏွင့္ ေမာင္ႀကီးႏွမတြင္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္ၿပီး တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ၿမိတ္ၿမိဳ႕နယ္က လူငယ္ ရဲေဘာ္တစ္ဦးႏွင့္ မႏၲေလး ၿမိဳ႕ေစ်းခ်ဳိဆိုင္ တစ္ဆိုင္က မိန္းမပ်ဳိ တစ္ဦးတို႔၏ အခ်စ္ ဇာတ္လမ္းေလး ျဖစ္ေနသည္။
ထူးျခားခ်က္က ထို၀တၳဳ ထဲတြင္ ေရွးေဟာင္းျမန္မာ့ စစ္တိုက္ နည္းမ်ားႏွင့္ မင္းတုန္းမင္း၊ သီေပါမင္း ေခတ္ နန္းတြင္း အေရးေတာ္ပုံမ်ား အေၾကာင္း ပါ၀င္ ေနျပန္သည္ကို မွတ္သားခြင့္ ရလိုက္ျပန္သည္။ စစ္အခ်စ္ႏွင့္ ေထာင္မွာ ၿဗိတိသွ် အစိုးရေခတ္ ၁၉၃၀ တစ္၀ိုက္ ဆိုး၀ါးေသာ စီးပြားေရး စနစ္ေအာက္တြင္ ေတာင္သူ လယ္သမားမ်ား ေဘးဒုကၡ ေရာက္ၾကရပုံမ်ား၊ စစ္ေဘးဒဏ ္ခံၾကရပုံမ်ား၊ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္မ်ားႏွင့္ အိႏၵိယသို႔ ထြက္ေျပးၾကပုံ မ်ားႏွင့္
လမ္းခရီးတြင္ ဒုကၡ ေရာက္ၾက ရပုံမ်ား၊ ဒုကၡမ်ား ၾကားထဲမွ ေတြ႕ၾကဳံဆုံ ကြဲရေသာ လူငယ္ တစ္ဦး၏ အခ်စ္ေရး၊ ထိုလူငယ္ ဓားျပမႈ ႀကီးျဖစ္ပြားကာ ေထာင္ဒဏ္ တစ္သက္တစ္ကြၽန္း အျပစ္ ေပးခံရ၍ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီး အတြင္း၌ ေတြ႕ၾကဳံ ခံစားရပုံမ်ား အျပင္ “ေထာင္ ေ၀ါဟာရ”အခ်ဳိ႕ကို ပုံႏွင့္တကြ ရွင္းျပ ထားတာပါျမင္ရ၊ ဖတ္ခဲ့ရသည္။ စစ္ၿပီး စက ေထာင္တံခါး ႏွင့္ မနီးတဲ့ ဘ၀ခရီး ႏွစ္အုပ္ကိုေတာ့ ေနာင္ကာလမ်ားစြာ လြန္ေျမာက္ၿပီးမွ ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးက စြန္႔ၾကဲ၍ ရခဲ့လိုက္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ လူထု ဦးလွ ေရးသား ျပဳစုခဲ့ေသာ ေထာင္စာအုပ္ ၉ အုပ္ဖတ္ခြင့္၊ ပိုင္ခြင့္ ရခဲ့ျပန္သည္။ လူထုဦးလွ ဆိုသည့္ စာေရး ဆရာႀကီးမွာ ေရာက္ရာ အရပ္တြင္ စာေရးသား မွတ္တမ္း တင္ႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဟူ၍ တစ္ဆင့္တိုးၿပီး စိတ္၀င္စားမႈ ျမင့္လာခဲ့ရသည္။
၃။
မိမိ မ်က္စိ ေရွ႕ေမွာက္မွ အျဖဴ အမည္း ဓာတ္ပုံမ်ားက တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ ေၾကး၀ါေရာင္ပင္ သန္းစျပဳေနၿပီ။ ဓာတ္ပုံမ်ားကို စနစ္တက် သူ႔အစီအစဥ္ အတိုင္း တစ္မ်က္ႏွာတိုင္းတြင္ ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဓာတ္ပုံ စာအုပ္ ဟုဆိုလွ်င္ မွန္မည္။ ဓာတ္ပုံအယ္လ္ ဘမ္ဟူ၍ ေခၚရမည္ မထင္။ မိသားစု ပိုင္စာအုပ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် ခ်ဳပ္ထားေသာ အနံတို၊ အလ်ားရွည္ေသာ ဓာတ္ပုံ စာအုပ္။ လူထုဦးလွ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ပုံရိပ္မ်ားကို ဟန္အေန အထား
အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေတြ႕ရသည္။
ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းပုံ ေနာက္ခံ ကားခ်ပ္ေရွ႕မွ ေဟာေျပာေနေသာ လူထုဦးလွ။စာဆိုေတာ္ေန႔ အခမ္းအနား တစ္ခုမွ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဦးေက်ာ္ရင္ႏွင့္ တြဲထိုင္ ေနေသာ လူထုဦးလွ။ ေလယာဥ္ ကြင္းထဲမွ ပန္းကုံး တေ၀ေ၀ႏွင့္ ျပဳံးေနေသာ လူထုဦးလွ။ ဆရာေတာ္ ေရႊတိုင္းသားက ေပ၊ ပုရပိုက္ ၾကည့္ေနစဥ္ နံေဘးမွ မွတ္စု လိုက္ေနေသာ လူထုဦးလွ။
႐ႈမ၀ဦးေက်ာ္ႏွင့္ ဦးသုခတို႔ အလယ္မွ ရယ္ေမာေနေသာ လူထုဦးလွ။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ အတူ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တူညီစြာ ထိုင္ၿပီး ႏွစ္လုိေသာ အျပဳံးႏွင့္ လူထုဦးလွ။
မင္းကြန္း ေခါင္းေလာင္းႀကီး၊ ပုထိုးေတာ္ႀကီး၊ ျမသိန္းတန္ ေစတီတို႔ ေရွ႕မွ လူထု ဦးလွ။ သိန္းေဖျမင့္၊ ဇ၀နတို႔ႏွင့္ အတူ စားေသာက္ ၿပီးခါစ လူထုဦးလွ။
ျမမ်ဳိးလြင္၊ ဒီဆူဇာဦးခင္ေဇာ္၊ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္တို႔ႏွင့္ လူထုဦးလွ။ စစ္ကိုင္း တံတားေပၚမွာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ လာေနေသာ လူထု ဦးလွ။ စစ္ကိုင္းေကာင္းမႈေတာ္ မုခ္၀ေရွ႕ မွ ဒဂုန္နတ္ရွင္၊ ဇ၀န၊ သုခတို႔ႏွင့္ လူထုဦးလွ။ ေပၚဦးသက္၏ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ပန္ခ်ီကားေရွ႕မွ ေမာင္သစ္လြင္(လူထု)၊ ပန္းခ်ီေပၚဦးသက္၊ ျမဇင္၊ လူထုေဒၚအမာတို႔ႏွင့္ လူထုဦးလွ။
မင္းရွင္၊ သန္းေဆြ၊ ျမမ်ဳိးလြင္တို႔ႏွင့္ လူထု ဦးလွ။ ပုဂံသရပါတံခါး၀က လူထု ဦးလွ။ ေမာင္သာႏိုး၊ တင္မိုးတို႔ႏွင့္ လူထု ဦးလွ။ ေတာင္ၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာ႐ုံ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ ေက်ာင္းေလးေပၚမွ လူထု ဦးလွ။ ဦးဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္)၊ မင္းေက်ာ္၊ ေမာင္ဆုရွင္၊ တက္တိုးတို႔ႏွင့္ လူထုဦးလွ။
သမိုင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက သေဘာတက် လွမ္းၾကည့္ေနစဥ္ စိတ္ပါလက္ပါ ေဟာေျပာေနေသာ လူထု ဦးလွ။
အမွတ္တရ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးေနေသာ လူထု ဦးလွ။ ဓာတ္ပုံစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာမ်ားကို လွန္ေလွာ မိေနစဥ္ မိမိမွာ လူထုဦးလွတို႔ နံေဘး ေရာက္ေနသလို
စိတ္၀ယ္ေအာက္ ေမ့ေနမိသည္။ ပန္းစၾကာ မွန္ေျပာင္း ၾကည့္ေနရသလို အေရာင္အေသြး စုံလွသည့္ လူထုဦးလွကို ျမင္ေတြ႕ေနရ သည္။
၄။
လူေျပာသူေျပာမ်ားျဖင့္ လူထုဦးလွ အေၾကာင္း ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စၾကား ခဲ့ရစဥ္က လူထု ဦးလွသည္ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး ႏိုင္သည္ ဟူေသာ စကားပင္ ျဖစ္သည္။ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္၊ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ မေသာက္၊ မိသားစုႏွင့္ အတူ စမတ္က်က် စားတတ္၊ ေသာက္တတ္ၿပီး ေဆးလိပ္၊ ကြမ္း၊ အရက္ ေရွာင္ၾကဥ္ခဲ့ေသာ သူဟု သိရျပန္သည္။ မိမိတို႔က စာေရးဆရာဆိုတာ မ်ဳိးစုံရမည္ ဟူေသာ အထင္မွား မ်ဳိးကို တစ္ခ်ိန္က လက္ခံခဲ့ဖူးသည္။
သို႔ေသာ္ သူ အင္မတန္ ခင္မင္ေသာ စာေရး ဆရာ၊ ဒါ႐ိုက္တာ သုခကမူ ကြမ္းတျမဳံ႕ျမဳံ႕ အျမဲေနတတ္သည္။ ဦးသုခ ကြမ္းစားတာ ျမင္လွ်င္ ဦးလွက မႏွစ္ၿမိဳ႕ အျမဲ ေ၀ဖန္တတ္သည္။ ကြမ္းယာကုန္လို႔ ဦးလွေရွ႕မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္ ၀ယ္ခိုင္းရင္ “ဟင္ ခင္ဗ်ားဥစၥာကလည္း”ဆိုၿပီး မတင္မက် စကားမ်ဳိးျဖင့္ အျပစ္တင္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ အျပစ္တင္ စကားဆုိခဲ့သူ ဦးလွက တစ္ခါ အမရပူရ မဟာဂႏၶာ႐ုံ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့
“စ်ာပန သတင္းကား” ႐ိုက္ဖို႔ ရန္ကုန္ရွိ ဦးသုခကို ဖလင္ေပ ၄၀၀၀ ယူၿပီး အျမန္လာခဲ့ဖို႔ လွမ္းေခၚသည္။ ဦးသုခက ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္ လူပရိသတ္ မ်ားကို ႐ိုက္ခ်က္ တစ္ကြက္ၿပီး တစ္ကြက္ ဖ်ဳိးဖ်ဳိးဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အေျပးအလႊား ႐ိုက္ေနေတာ့ ဦးလွက သေဘာက်ၿပီး နံေဘးမွ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးသုခ ပင္ပန္းတာကိုလည္း သတိျပဳမိလာရသည္။ ထိုအခါ ဦးသုခ အနားကို သုတ္သုတ္ေလး ေျပးကပ္လာတဲ့ၿပီး...
“ကိုသုခေရ ခင္ဗ်ားဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ကြမ္းယာေလး ေျပး၀ယ္လိုက္ဦးမယ္” ဟု ေျပာသည့္ အခါ ဦးသုခမွာ တအံ့ တၾသႏွင့္။ ကြမ္းစားတာကို အျမဲေ၀ဖန္ တိုက္ဖ်က္ေနေသာ ဦးလွသည္ ဦးသုခ ၏ အစြဲအလမ္း ရသ တဏွာကုိ အလို လိုက္ခြင့္ျပဳ႐ုံ သာမက ကေလးသူငယ္ မ်ားလို သူကိုယ္တိုင္ပင္ ေျပး၀ယ္ေပး လိုက္ဦးမည္ဟု ဆိုခဲ့ဖူးသည္။
လူထု ဦးလွအေပၚ မိမိ ထင္ျမင္ ထားခဲ့ေသာ အထင္မွား ကိစၥ ထိုအေၾကာင္းျဖင့္ ေၾကပ်က္ခဲ့ရၿပီ။ ထို႔ေနာက္ လူထုဦးလွ “အားနာပုံႀကီး လိုက္ပုံမ်ား”ကို ဆရာေတာ္ ေရႊကိုင္းသား၏ ေမ့မရတဲ့ ကိုလွ ေဆာင္းပါးထဲတြင္ အံ့အားတသင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ျမန္မာေတြ အားနာတတ္လိုက္ ပုံကေတာ့ ကိုလွကိုသာ ၾကည့္ေပေတာ့ လို႔ ဆရာေတာ္က ဆိုၿပီး သူ႔ရင္ထဲမွာ ေသရေတာ့မယ့္ ေ၀ဒနာႀကီး ခံစားေနခ်ိန္မွာပင္ သူ႔ဆီကို ဟိုအေ၀းႀကီးကေန လာရေသာသူ
(ဂ်ပန္ဧည့္သည္)ဆိုၿပီး အားနာ၍ ႀကိဳးစားၿပီး ဧည့္ခံ ေနခဲ့သည္။ မတတ္သာသည့္ အဆုံးမွ ပါးစပ္ထဲက ေသြးမ်ား အန္က်ၿပီး ဧည့္၀တ္မေက် သလိုျဖစ္ရသည္။ ထိုကိစၥ သူ႔ကိုျပန္ေျပာ ခြင့္ရရင္ သူ႔ဧည့္သည္ကို သူကေကာင္း မြန္စြာ ဧည့္မခံရတဲ့ အတြက္ “အားနာ လိုက္တာ ခင္ဗ်ာ”လုိ႔ေျပာၿပီး ေတာင္းပန္ ဦးမွာ ေသခ်ာသည္ဟု ဆိုထားသည္။
ထိုေန႔က ယပ္၀င္းထဲမွ လူထုေမာင္ႏွံတို႔ တရားနာၿပီး ျပန္လာစဥ္ တိုက္၌ ရပ္ေ၀း ဧည့္ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဓမၼာ႐ုံမွ ျပန္လာစဥ္ကတည္းက ေခါင္းမူးသည္ဟု လူထု ေဒၚအမာအား ေျပာေနသည္ ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ လူထုတိုက္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ဧည့္သည္ျမင္ၿပီး သူ႔ ေ၀ဒနာကို ခ်ဳပ္တည္း၍ ဧည့္ခံစကား ေျပာရင္း ယင္းသို႔ ျဖစ္ခဲ့ရရွာသည္။ အလြန္ပင္ တစ္ဖက္သား အေပၚ၀န္တာ ေက်ပြန္ လြန္းရွာေသာ လူထု ဦးလွ ပုံရိပ္ကို ရင္နာစြာျဖင့္ ျမင္လိုက္ရျပန္သည္။
ဖဆပလေခတ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုသည္ တစ္ခ်ိန္က ဦးလွ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ သြားခဲ့ရျခင္း (၁၉၅၃-၅၇ ရန္ကုန္ ဗဟို စံျပေထာင္မွာ ၃ ႏွစ္ ၃ လနဲ႔ ၇ ရက္ ေနခဲ့ရမႈအေပၚ ဆိုလိုသည္)၏ နံပါတ္ ၂ တရားခံသည္ သူပါပဲဟု ျပည္ေထာင္စု လမ္းသြယ္က ေဆာင္းပါး ထဲတြင္ ၀န္ခံထားျပန္သည္။ ဦးလွသည္ လူေကာင္းပါ၊ ဒီလို မလုပ္ၾကပါနဲ႔ကြာဟု သူတားမယ္ဆိုရင္ တားႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုစဥ္ အခါက သူတုံဏွိဘာေ၀ လုပ္မိ ေနခဲ့သည္။ ေနာင္ ထိုဒုကၡေတြ ၾကားမွ
ဦးလွ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီး မၾကာခင္ပင္ ဦးႏု တစ္ေယာက္ မႏၲေလး ခဏ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ဦးႏုႏွင့္ ခဏေလာက္ ေတြ႕ပါရ ေစဆိုသည့္ ဦးလွ၏ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။ အမွန္ ဆိုရလွ်င္ ဦးလွကို ေတြ႕ရန္ ဦးႏုမွာမ်က္ႏွာ အင္မတန္ ပူေနခဲ့သည္။ သူေရာက္လာၿပီး “ကိုႀကီး ႏု၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒုကၡ ေရာက္ေအာင္ လုပ္တာ ကြၽန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္” ဆိုသည့္ စကားမ်ဳိး ေျပာမည္ဟု တြက္ထားရာ ဦးလွသည္ ေရာက္လာၿပီး ျပန္သာ သြားေရာ ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခြန္း တစ္ပါဒမွ် ေျပာမသြားခဲ့ေပ။ ဦးလွ ျပန္သြားမွ ဦးႏုသည္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ရင္း “ကိုလွကို ငါ သြားလုပ္မိတာ အင္မတန္ မွားတယ္၊ “ကာလ၀ိပါက္ ေနာက္ပိုးတက္တယ္”
ဆိုတာလို ဒီကိစၥဟာ ဒီလုိနဲ႔ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ငါျပန္ခံ ရလိမ့္မယ္” ေတြးရင္း ဦးႏုသည္ ၀ဋ္ ဆင္းရဲေတြရဲ႕ေဘးကို ျမင္လာၿပီး အေၾကာက္ႀကီး သိပ္ေၾကာက္ ေနခဲ့မိသည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဦးလွႏွင့္ ဆုံရင္ ဒီအေႂကြးကို ငါအတင္း ဆပ္မယ္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္ခါ မႏၲေလး ေရာက္သြားျပန္
ေတာ့ ျပန္မည့္ေန႔မွာ လိုက္ပို႔ၾကသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဘူတာ႐ုံ၏ ေထာင့္တစ္ေထာင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဦးလွ ရပ္ေနသည္ကို ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ ရသည္။ ေတြ႕သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ ဦးလွကို “ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကိုလွ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္ဟာ မေသးပါဘူး။ အင္မတန္ ႀကီးမားပါတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္”အစရွိသည့္ စကားမ်ားကို ေျပာ႐ုံမွ်နဲ႔ အားမရဘဲ ေနာက္ဆုတ္သြားသည့္ ဦးလွထံပါး တျဖည္းျဖည္း တိုးကပ္ၿပီး
အတင္း လိုက္ေျပာခဲ့သည္။ အစေတာ့ ဦးလွလည္း အံ့အားသင့္ၿပီး ဦးႏုကို ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ေနာက္မွ သတိရ ၿပီး...
“ကြၽန္ေတာ္ သင္ပုန္းေခ်ၿပီးပါၿပီ၊ ကိုႀကီးႏု”ဟု ျပန္ေျဖေသာအခါမွ ဦးႏုသည္ ဦးလွ၏ လက္ကို အားပါးတရ ဆုပ္ကိုင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္စ ျပဳေနသည့္ မီးရထားေပၚ ေျပးတက္လိုက္ပါသြားခဲ့ ရသည္။ မိမိသည္ ထိုေဆာင္းပါးမွ ထို အခန္းေလး ဖတ္မိၿပီး တစိမ့္စိမ့္ ျပဳံးေနမည္ ျဖစ္ေသာ လူထုဦးလွ၏ မ်က္ႏွာကို မွန္းဆၿပီး ျမင္ေယာင္လိုက္မိသည္။
၅။
စာၾကည့္တိုက္ထဲရွိ ထိုင္ေနက် ခုံေလးမွ အသာအယာ ထၿပီး အေပါက္၀ ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာ မူလိုက္သည္။ ျမက္ခင္းစိမ္း ႏုေလးေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း အၾကည့္က ၾကာပန္းေတြ ေ၀ေနသည့္ ၾကာကန္ေလးဘက္ အၾကည့္တစ္ခ်က္ ေရာက္သည္။ သံတံခါးနီႀကီး ဆြဲဖြင့္၊ ျပန္ေစ့ၿပီး ၀င္းၾကားထဲရွိ လမ္းသြယ္ေလး ထဲမွ ၃၂ လမ္းေပၚသို႔ လွမ္းတက္တိုက္ လိုက္သည္။ ခါတိုင္းလိုပါပဲ။
ေဇာ္ခိုင္ဦး
ရည္ၫႊန္းျပဳ
၁။ လူထုဦးလွစာစုစာရင္း
(ေမာင္ဖုန္း ျမင့္) ၁၉၇၈
၂။ လူထုခ်စ္သမွ် လူထုဦးလွ
(ပထမတြဲ)
၃။ လူထုခ်စ္သမွ် လူထုဦးလွ
(ဒုတိယတြဲ)
၄။ လူထုဦးလွ ဓာတ္ပုံမ်ား
Written by ေဇာ္ခိုင္ဦး
Wednesday, 23 December 2009 08:50
Credit@ေရႊအၿမဴေတJanuary2010
သုခသုေမာင္စာေပတိုက္ပြဲ
(ဝထၳဳေတြ ေဆာင္းပါးေတြစဖတ္တက္တည္းကေန ခုခ်ိန္ထိ သုေမာင္ ရဲ႕စာေတြေဆာင္းပါးေတြကို အၿမဲဖတ္ၿဖစ္တယ္..က်ေနာ္အၾကိဳက္ဆံုးထဲမွာလည္းပါတယ္။ငယ္ငယ္ကဆို စာဖတ္ခ်င္ရင္ မိဘဆီကရတ႔ဲ မုန္႔ဖိုးစုၿပီးဝယ္ဖတ္ရတယ္။သေဘာက်တာေလးေတြ ေတြ႕ရင္သိမ္းထားခ်င္လို႔ ဒိုင္ယာရီေလးထဲမွာမွတ္ၿဖစ္တယ္။ေနာက္အလုပ္လုပ္ၿပီး ေငြတက္ႏိုင္လာေတာ႔ သေဘာက်တ႔ဲစာအုပ္ေတြရင္ ဝယ္ပဲဖတ္ေတာ႔တယ္။ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တ႔ဲအခ်ိန္ဖတ္လို႔ရေအာင္န႔ဲစာအုပ္ေလးေတြကိုသိမ္းထားခ်င္တာလဲပါတယ္။ဒိုင္ဟာရီထဲမွာမွတ္ဖို႔လည္းးမလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ၆ ႏွစ္ ၇ႏွစ္အတြင္းမွာ ဝထၱဳေတြထက္ ေဆာင္းပါးေတြပဲဖတ္ၿဖစ္မိေနတယ္.။ဒီတပတ္ထဲ အြန္လိုင္းမွာ စာေတြၿပန္ရွာဖတ္ေနမိတယ္.။ကိုယ္႔႔ဘေလာ႔ဂ္ထဲမွာပဲ ကိုယ္ၾကိဳက္တ႔ဲေဆာင္းပါးေလးေတြ သိမ္းထားဖို႔သြားစိတ္ကူးမိတယ္..။ကိုယ္ၾကိဳက္တ႔ဲအခ်ိန္လည္းၿပန္ဖတ္လို႔ရၿပီေပါ႔..။)
”သုခသုေမာင္စာေပတိုက္ပြဲ”
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဒါ႐ိုက္တာ အကယ္ဒမီ“သာဓု”၏သား ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒါ႐ိုက္တာ အကယ္ဒမီ“သုခ”ႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္အလြန္ ႐ိုက္ခ်င္ခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ “အကယ္ဒမီ” ရၿပီးသည့္တိုင္ ဆရာက ေခၚမ႐ိုက္ခဲ့ေပ။ ထို႔အတြက္ ဆရာ့အား မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔တြင္ “ဆရာ”က ကြၽန္ေတာ့္ထံ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဖုန္းဆက္ပါသည္။
“ဆရာသုေမာင္ေရ ကြၽန္ေတာ္ဦးစီးတဲ့ “အေမမ်ား”ေန႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ေရးတဲ့ “အေမ” သီခ်င္းကို တီဗြီ႐ိုက္ရင္း သီဆိုဖို႔ ဆရာ့ဆီ အကူအညီ
ေတာင္းတာပါ” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘဘအေပၚ စိတ္ေကာက္ ေနသည္မ်ား ေျပေပ်ာက္ ႐ံုမက ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္လ်က္
ဘဘ၏ ခဲတစ္လံုး “ငွက္သံုးေကာင္ ပစ္ႏိုင္ေသာ “တခၤဏုပၸတၱိ” ဥာဏ္ကို ရွိခိုး ပူေဇာ္မိပါေတာ့သည္။
“တီဗီြ႐ိုက္ သီခ်င္းဆို” ဆိုသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အား “အဆိုေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား” အျဖစ္ ဘဘ သတ္မွတ္တာ ေသခ်ာပါၿပီ။ ကိုင္း... “ဆရာ သုေမာင္” ဟု “အာလုပ္”သံုးလိုက္ပံုက စာေရး ဆရာ အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳေၾကာင္း ေပၚလြင္ ေနၿပီေကာေလ။ (ဦးတင္လ်က္)
ကြၽန္ေတာ္မွာ ၁၉၇၃(ေအာက္တိုဘာ)တြင္ “ငယ္အိပ္မက္” ၀တၳဳတို ႐ႈမ၀မဂၢဇင္း စင္ေတာ္ ေကာက္အျဖစ္ စတင္၍ စာေရးဆရာဘ၀ ေရာက္ရပါသည္။ ၁၉၇၅ တြင္ မင္းသားျဖစ္ၿပီး ၁၉၇၆ က်မွ အဆိုေက်ာ္ ျဖစ္ပါသည္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို ေရႊႀတိဂံ နယ္ေျမမွာ တစ္ၿပိဳက္နက္ ထင္ေပၚလာခဲ့ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အရင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္၍ ထိုေရႊႀတိဂံ အႏုပညာ နယ္ပယ္မွာ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ “ဆရာ သုခ”ႏွင့္ကား မဆံုစည္းခဲ့ရပါ။ ဆရာ့ကို လူသိ မ်ားတာက အကယ္ဒမီ ၇ ဆုရွင္ ႐ုပ္ရွင္ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာသည္ ႐ုပ္ရွင္ သ႐ုပ္ေဆာင္လည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ မင္းသားေတာ့ မဟုတ္ေပ။ “ဂုဏ္ရည္မတူ” ဇာတ္ကားႀကီးတြင္ “ေပါက္စီ” “မယ္သုန္” ဟု ဆရာက “ေပါက္စီ”၊ ေဒၚေမသစ္က “မယ္သုန္” အျဖစ္ သူေတာင္းစား ေမာင္ႏွမအျဖစ္ ပီျပင္စြာ သ႐ုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ရာ ပရိသတ္ ပါးစပ္ဖ်ား “ေပါက္စီ” “မယ္သုန္” ေခတ္စား သြားခဲ့ပါသည္။ အျခားဇာတ္ကားႀကီးမ်ားတြင္လည္း ဆရာသည္ အဓိက ဇာတ္ပို႔အျဖစ္ ႐ိုက္ကူး ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါ႐ိုက္တာ ျဖစ္လာေသာ အခါ ဆရာ့သ႐ုပ္ေဆာင္ဘ၀ တိမ္ျမဳပ္သြားခဲ့ရ ပါေတာ့သည္။ ဒါသည္ သစ္ပင္ႀကီးေၾကာင့္ ေလာင္းရိပ္မိ အပင္ငယ္တို႔၏ ညိႇဳးေရာ္ရေသာ သဘာ၀ပင္။
ထို႔ထက္ကား ဆရာသည္လည္း (သာဓု၊ ေမာင္သင္၊ ျမတ္ေလး၊ ၀င္းဦး စသည္)တို႔ ကဲ့သို႔ ႐ုပ္ရွင္၏ အရွိန္အ၀ါ ႀကီးမား ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ စာေပဘ၀ အေရာင္ မွိန္သြားရသည္မွာကား ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းလွေပသည္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာသည္လည္း အခ်စ္ အိမ္ေထာင္ေရး စူပါ စာေရးဆရာႀကီး တစ္ဆူ အရင္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေနာင္မွ ႐ုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္၊ ဂီတနယ္ ၀င္ပါသည္။ ဂီတတြင္လည္း ဆရာသည္ ေတး သီခ်င္းအသစ္မ်ားစြာ ေရးစပ္သီဆိုခဲ့ပါ သည္။ ဥပမာ ယေန႔တိုင္ ျပန္ဆိုမဆံုး ျဖစ္ေနေသာ ဘ၀သံသရာ။
ေစာေစာက ေျပာသလို ႐ုပ္ရွင္ (ဒါ႐ိုက္တာ) အျဖစ္ သူမတူေအာင္ ကြယ္လြန္ခါနီးထိ အတုမရွိ ဒါ႐ိုက္တာ ျဖစ္ခဲ့ေလရာ ဆရာ၏ သ႐ုပ္ေဆာင္၊ ဂီတစာဆို၊ ေတးသံရွင္၊ စာေရးဆရာ ဘ၀မ်ား အေရာင္မွိန္ခဲ့ရပါသည္။ “အေရာင္မွိန္ခဲ့ရ” ဟု လူၿပိန္းစကား သံုးရပါသည္။ တကယ္ေတာ့ စာေပသည္ စာရြက္ေပၚ မင္စာျဖင့္ ပံုႏွိပ္ရေသာ္ လည္း ေက်ာက္ထက္ အကၡရာတင္ သကဲ့သို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တင္က်န္ရစ္ေသာ ဂႏၴ၀င္ အႏုပညာအမ်ဳိးအစား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေခတ္စကားျဖင့္ “စီလီဘရီတီ”တို႔ “ေပၚျပဴလာ”တို႔ကဲ့သို႔ လူသူပရိသတ္ အသိမ်ားျခင္း၌ပါးလ်ား ရသည္ကိုသာ ကြၽန္ေတာ္က ေယဘုယ် ဆိုရပါသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာသည္ အသက္ ရလာေသာအခါ “ဂီတ”ႏွင့္ “စာေပ” မူလဘူတဘ၀ကို တတ္အားသမွ် ျပန္ ေဖာ္ပါသည္။ ဓမၼစာေပေတြ ေရးပါ သည္။ အထူးသျဖင့္ စာဆိုေတာ္ ရာသီ ေရာက္တိုင္း စာေပ ေဟာေျပာပြဲမ်ား လိုက္ပါပါသည္။ ထူးျခားသည္က ဆရာ စာေပေဟာလွ်င္ ဆိုင္း၀ိုင္းငွား ခိုင္းတတ္ပါသည္။
ဆရာက (ဘ၀ သံသရာ၊ ေတဘုမၼာ) စေသာ ေတးသီခ်င္းမ်ား၏ စာေပ အႏွစ္သာရကို ဂီတျဖင့္ သီဆိုတီးမႈတ္ျပရင္း ပရိသတ္ ကို “သၾကားအုပ္ ေဆးခါး”ေကြၽးသလို ေခၚယူစည္း႐ံုးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စာေပ ေဟာေျပာပြဲ ပရိသတ္ ဆိုသည္မွာ အႏုပညာပရိသတ္ တကာတို႔တြင္ အျမင့္ဆံုး ဟုဆိုရေသာ္လည္း ႀကိဳးၾကား ဆိုသလို စာေရး ဆရာေတြ ရယ္စရာ “ဟာသ”ေျပာျပ၊ “သီခ်င္းဆိုျပ” စသည္ကို စိတ္၀င္စားၾကသူမ်ား ပါ၀င္္တတ္ ပါသည္။ (ခုႏွယ္ခါ ထိုအစြဲ ပိုကဲေန ပါသည္။) ဆရာကေတာ့ သူအကယ္ဒမီ ၇ ဆုရေအာင္ ပရိသတ္ကို စည္း႐ံုး ႏိုင္ေသာ ဥာဏ္စြမ္းရွိသူ ပီပီ ထိုကဲ့သို႔ စာေပပြဲမွာ ဆိုင္း၀ိုင္း တြဲျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။
႐ိုး႐ိုးႀကီး၀န္ခံရလွ်င္ ဆရာ၏ ထိုအျပဳအမူကို ကြၽန္ေတာ္ မႏွစ္သက္ခဲ့႐ိုးပါ။ (ဟိုစဥ္က ျဖစ္ပါသည္။) ထိုနည္းတူ စာေရးဆရာေတြ သံေသးသံေၾကာင္ ျဖင့္ (အခ်ဳိ႕လည္းေကာင္း ရွာပါသည္။) စာေပပြဲမွာ သီခ်င္းေတြ အသားလြတ္ ဆိုတာ စာေပ ဂုဏ္ပ်က္သည္ ဟု ကြၽန္ေတာ္က လူငယ္ပီပီ အေတြး ဆတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစဥ္ (၁၉၇၀/ ၈၀)၀န္းက်င္က စာေပပြဲမ်ားသို႔ ကြၽန္ေတာ္လိုက္ပါ ေဟာေျပာရာ၌ ဘယ္အခါမွ် သီခ်င္း ဆိုမျပခဲ့ပါ။ မဆို ႐ံုမက (ငယ္ဂုဏ္ေမာက္ၿပီး) သီခ်င္း ဆိုေသာ စာေရး ဆရာမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ဒိုင္ခံ ကန္႔ကြက္ခဲ့ပါသည္။ စင္ျမင့္ ေပၚမွာပင္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ဘုကန္႔လန္႔တိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာက ေျပာအားရွိသည္။ ဟုတ္ပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က ႏိုင္ငံေက်ာ္ အဆိုေတာ္တစ္ပိုင္း ဟုတ္လား။ သည္ ေတာ့ အႏိုင္ႏွင့္ပိုင္းေသာ “စာေရး ဆရာ သုေမာင္” အား အျခား စာေရးဆရာမ်ား က မေခ်ပႏိုင္ရွာ။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္း ယူၿပီး လိုသည္ထက္ ပို၍ ေဆာ္ပေလာ္ တီးတတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္မွာ “ဆရာ သုခ”ႏွင့္ စာေပပြဲမ်ားမွာ ၾကံဳလွ်င္ ၿငိမ္ကုပ္ေနရပါသည္။ ဆရာသည္ ေျပာၾက ေၾကးဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္၏ အႏုပညာ အဘိုး ဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ့္ ဖခင္ “သာဓု” ထက္ သူက ေစာသည္ေလ။
သည္လိုႏွင့္ မွတ္မွတ္ရရ (၁၉၈၂) တြင္ ေတာင္ဥကၠလာ (၁၃) ရပ္ကြက္၌ “သုခ”၊ “သုေမာင္”၊ “ျမတ္ထန္” တို႔သံုး ဦးသား ဂိုဏ္းစာေပေဟာေျပာပြဲ က်င္းပ ပါသည္။ ဆရာျမတ္ထန္မွာ အသက္ႀကီး ေသာ္လည္း စာ၀ါႏုသျဖင့္ ေရွ႕ဆံုးမွ တက္ေဟာရပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါအရင့္ ဆံုး ဆရာသုခက ဒုတိယ။ အေၾကာင္း ကား အဆိုေက်ာ္ မင္းသား စာေရးဆရာဟု နာမည္ႀကီးေနေသာ စီလီဘရီတီ “သုေမာင္”ကို ဆန္ခံရန္ “ေမ်ာက္”ျပဖို႔ ေနာက္ဆံုးမွာထားသတဲ့။
သည္လုိႏွင့္ ေဟာၾကေျပာၾကေလ ရာ ဆရာသုခ အလွည့္တြင္ ထံုးစံအတိုင္း “ေတဘုမၼာ”ႏွင့္ “ဘ၀သံသရာ”သီခ်င္း မ်ား၏ စာသားကာရန္၊ အဓိပၸာယ္၊ ဓမၼ ဒႆန စသျဖင့္ ေလးနက္စြာ ေဟာရင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးလည္း သီခ်င္း ဆိုျပပါသည္။ အသက္ႀကီးၿပီမို႔ အသံ မရေတာ့ ေသာ္လည္း အဆိုေကာင္းေတာ့ ပရိ သတ္က သေဘာ ေတြ႕ပါသည္။ ေနာ့္ ေသာ္ သူတို႔ ေမွ်ာ္ေနၾကတာက “ႏုႏုငယ္ငယ္ ဂုဏ္တက္ေနသည့္” သုေမာင္၏ အဆို။
ဤတြင္ ဆရာသည္ ေတးသီခ်င္း မ်ားသည္ စာေပ ၀တၳဳမ်ားထက္ ပရိ သတ္ကို ပို၍ ဖမ္းစားႏိုင္ေၾကာင္း၊ ၾသဇာ ႀကီးမားေၾကာင္း စကားစပ္မိပါ ေတာ့သည္။ သေဘာမွာ ေတးသီခ်င္းမ်ား “ေပါက္” ၿပီဆိုလွ်င္ ပရိသတ္က လိုက္ဆို႐ံုမက ထိုေတးပါ အေၾကာင္း အရာကိုလည္း တုပမွီျငမ္းၾကေတာ့ ေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ အလြန္ေကာင္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဥပမာ ေပးရာ၌ ဆရာသည္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး (ထိုစဥ္ က စာေရးဆရာမ်ားမွာ စင္ျမင့္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကရသည္။)
“ေဟာ... ဆရာ သုေမာင္ ေရွ႕တြင္ပဲ သူ႔အေဖ ကိုသာဓုေရးတဲ့ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ ဥပမာ ေပးရဦးမယ္ဗ်။ ဘာ တဲ့... “တင့္တင့္တို႔အရြယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္း “ဒီအရြယ္ တင့္တင့္တို႔အရြယ္ ကြၽန္မ ကြၽန္မတို႔အရြယ္ တစ္ဆယ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္ပတ္လည္ ႐ူးႏွမ္းႏွမ္းအရြယ္___ အိပ္ခ်င္ရာအိပ္ သြားခ်င္ရာသြား___ အားအားရွိေတာ့ အလွျပင္တယ္” တဲ့။ “အကယ္၍သာ” ဆိုတဲ့ သူ႐ိုက္တဲ့ ဇာတ္ကားမွာ ျမတ္မြန္ ဆိုတာေပါ့။ ဟာ... တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဟိုးဟိုးေက်ာ္ သြားတဲ့ သီခ်င္းဗ်။ လူႀကီးလူငယ္ က်ား၊ မ မေရြး အားအားရွိ လိုက္ဆိုရ တဲ့ ေခတ္စားတဲ့သီခ်င္း ဆိုပါေတာ့ ဗ်ာ... အဲ အဲ ျပႆနာက ေစာေစာက ကြၽန္ေတာ္ဆိုသလို ဆိုၾကည့္စမ္းဗ်ာ။ အပ်ဳိမတမ္းကေလးတစ္ေယာက္ အိပ္ ခ်င္ရာအိပ္၊ သြားခ်င္ရာ သြားဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့(ပရိသတ္ လက္ခုပ္သံမ်ား) (သုေမာင္ အခံရခက္ မ်က္ႏွာေအာက္၀ွက္) သီခ်င္းေပါက္ ေတာ့ လူငယ္ေတြ လိုက္ဆို၊ ၿပီးေတာ့ လံုမငယ္ေတြ လိုက္တု၊ မခက္လားဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ဂီတဟာ ပရိသတ္ကိုစည္း ႐ံုးရာမွာ လက္နက္ေကာင္း။ သတိထား သင့္တယ္” စသ ျဖင့္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေ၀ဖန္အၾကံျပဳ ေျပာၾကားသြားရွာပါ တယ္။ ေနာ့ေပတည့္ ခလုတ္က ထိတာ “အမိ” မဟုတ္ “အဖ” ျဖစ္ေနေလရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မခံခ်ိမခံသာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႕ထားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အေဖ ေ၀ဖန္တာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာတာ၀န္ ရွိလာပါၿပီ။ ဒါ့ျပင္ ေနာက္ဆံုးမွေျပာရ မွာမို႔ တစ္ပန္းသာသည္။ ပိတ္တြယ္႐ံု ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ေတးမွတ္ထားလိုက္ ေတာ့သည္။
ေရာက္ပါၿပီ ကြၽန္ေတာ့္ အလွည့္။ ပရိသတ္ဆိုတာ လက္ခုပ္ၾသဘာ မိုးလံုး ညံေပါ့။ ႏုႏုနယ္နယ္ အရြယ္ေကာင္း နာမည္ႀကီးဆိုတာက တစ္ပိုင္း၊ ေစာ ေစာက ဆရာ“သုခ” ကြၽန္ေတာ့္ “အေဖ” ကို တြယ္ထားတာ ဘာျပန္ေျပာမလဲ၊ ဘာသီခ်င္းေတြဆိုမလဲ... ေပါ့ေလ။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေဒ၀ဒတ္ထံုး ႏွလံုးမူၿပီး စကားလံုး “ေက်ာက္ေမာင္း” ဆင္ၿပီးသားျဖစ္၏။
“ေလးစားရပါေသာ စာေပ ၀ါသနာရွင္မ်ားခင္ဗ်ား...” အစခ်ီၿပီး ဘာမွ် နိဒါန္း မပ်ဳိးဘဲ (ဆရာသုခရဲ႕ၾသ၀ါဒေတြ ေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းရသည္။ ဒါမွ ေျမႇာက္ၿပီး႐ိုက္တဲ့ ေဘာ္လီေဘာလို ကြၽန္ေတာ့္႐ိုက္ခ်က္ ပိုျပင္းမွာကိုး။)
“ဆရာႀကီး ဘဘဦးသုခက ကြၽန္ေတာ့္ ဖခင္ေရးတဲ့ တင့္တင့္တို႔ အရြယ္ သီခ်င္း ဆိုျပတာလည္း ေကာင္းပါ့၊ ရွင္းျပတာလည္း သူ႔အဆိုအတိုင္း (စာသားအတိုင္းေကာ) ဟုတ္ပါလိမ့္ မယ္။ ေနာ့ေပတဲ့ ဆရာမ်ား အသက္ႀကီး လို႔ မၾကားတၾကား အမွတ္သညာေတြ မွားသလား မသိဘူး။ တကယ္က ကြၽန္ေတာ့္ဖခင္ သာဓု ေရးတဲ့ အဲဒီ သီခ်င္းထဲက စာသားက “အိပ္ခ်င္ရာ အိပ္... သြားခ်င္ရာသြား...” မဟုတ္ ရပါ ခင္ဗ်ာ။ “အိပ္ခ်င္ရင္ အိပ္... ထခ်င္မွထ”ပါ။ အပ်ဳိျဖန္း မတမ္းမေလး ဆိုတာက အိပ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ အိပ္လိုက္မွာပဲ၊ ထခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ ထလာ မွာပဲဆိုတဲ့ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးတာ ကို ဆိုတာပါ။ ဆရာ ဘဘဆိုျပတာနဲ႔ အဓိပၸာယ္ကြာပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံ မ်ား) စသျဖင့္ ငယ္ဂုဏ္ေမာက္တဲ့ ေဒ၀ဒတ္ ၀င္စားသူ သုေမာင္ ျပန္တြယ္ ပါေလေရာ။ ပရိသတ္ကလည္း တေသာေသာ။ ဒါနဲ႔ မေက်ေသးဘူး။ လူ႔သဘာ၀ ႏိုင္ရင္ ဖိတြယ္တတ္သည့္ အတိုင္း။
“အသက္ႀကီးလို႔ အသံေတြ တုန္ေနတဲ့ ဘိုးဘိုးႀကီး ဆရာသုခ သီခ်င္းေတြ ဆိုျပတာ ပညာရေပမယ့္ ျမန္မာ ျပည္မွာ အသံဘုရင္ အေခၚခံရတဲ့ သုေမာင္ စာေပပြဲမွာေယာင္လို႔မွ သီခ်င္း မညည္းဘူးဆိုတာ ကတိေပးသဗ်” ဆိုၿပီး အလကၤာရသ ေႏွာလို႔ ဆရာ့ကို သာသာေလး ေကာမိပါတယ္။ ဆရာ့ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကြမ္းကေလး၀ါးၿပီး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ပါ။ ဆရာ ျမတ္ထန္ကေတာ့ အားနာတာလား၊ သူ႐ို႕လူႀကီးခ်င္း “မွတ္ပလား” ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔လား၊ က်ီစယ္ျပံဳးလို႔။
ဒီတြင္ အေကာင္းအဆိုး တစ္ခုခု ျဖစ္လာရင္ သာရာဘက္က ဖိေထာင္း တတ္တဲ့သဘာ၀၊ အႏုပညာတစ္ခုခု ေအာင္ျမင္လာရင္ ေနာက္ဆက္တြဲေတြ ထပ္လုပ္တတ္တဲ့ သဘာ၀က သုေမာင္ ဆိုတဲ့ မႏူးမနပ္ စီလီဘရီတီေလးကို ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ လုပ္ခ်ပါေလေရာ။
“ပရိသတ္မ်ားခင္ဗ်ာ တကယ္ ေတာ့ ေစာေစာက ဓမၼ သီခ်င္းေတြနဲ႔ တရား ျပသြားတဲ့ ဘဘဦးသုခရဲ႕ အေက်ာ္ၾကားဆံုး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုင္စြဲထားတဲ့ စာေပ မူ၀ါဒကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး နည္းနည္း သီဆိုျပပါမယ္။ (လက္ခုပ္ၾသဘာသံ မ်ား) ဘာတဲ့... “စိတ္ညစ္လို႔ အရက္ကို ေသာက္တယ္___အရက္ေသာက္ေတာ့ စိတ္သိပ္ညစ္တယ္___လူမွာသာ ေငြ မရွိရင္ လင္ယူမိတာ နာတယ္ထင္တယ္ ___ေငြကိုသာ ေရလိုသံုးရင္ တစ္ျပည္ လံုးမွာ လုပ္သမွ်တင့္တယ္___လမ္း လယ္မွာဆဲဆဲ လူကိုတြဲလို႔ အိမ္ထဲေခၚ မယ္___ ပါတဲ့ ခင္ဗ်ာ”
စသျဖင့္ ပီသၾကည္ျမတဲ့ သုေမာင္ ရဲ႕ဂီတနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖရင္း ဆရာ့ကို ခပ္ျပင္း ျပင္းနင္းေျပာမိပါေရာ။
ေဟာေျပာပြဲၿပီးေတာ့ တစ္္လမ္းစီမို႔ ဆရာက သီးသန္႔ျပန္ပါတယ္။ ဆရာ ျမတ္ထန္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ကားတစ္စီး ပါ။ အဲဒီမွာ မထိတ္သာ မလန္႔သာ စကားတစ္ခြန္း ဆရာျမတ္ထန္က ေျပာ ပါတယ္။ “ကိုသု... နည္းနည္းမ်ား ေဒါသ သံ ပါသလားလို႔” တဲ့။ ဆရာဟာ စစ္ဗိုလ္လူထြက္ စာေရး ဆရာေပမယ့္ စကားေျပာ အလြန္ႏူးညံ့ပါတယ္။ (စကားမစပ္ ကြၽန္ေတာ္ ခဲလံုးကန္တာ နာမည္ႀကီးသြားတဲ့ ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့ဟာ ဆရာျမတ္ထန္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ၀တၳဳပါ။)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စာေပ ဘိုးေအႀကီး လူလယ္ေခါင္ တီး လိုက္ရလို႔ စာေပပြဲမွာ သီခ်င္း မဆိုေသာ္လည္း အျပန္ လမ္းမွာေတာ့ စိတ္ညစ္လို႔ အရက္ကိုေသာက္တယ္ ဆရာသုခ သီခ်င္းေလး ညည္းေနမိပါသည္။ (အရက္ကလည္း တကယ္ေသာက္ထား မင့္ဟာကိုး။)
ျမတ္စြာဘုရားေဟာ ကံအက်ဳိးေပး ၀ဋ္လည္ျခင္း ဆိုသည္မွာ ဘ၀ မကူးခင္မွာတြင္ တစ္ပတ္လည္႐ံုမက ေတာင္ ဥကၠလာစာေပပြဲအၿပီး တစ္လအၾကာမွာ (ထိုသံုးေယာက္အတြဲပါပဲ။) မဂိုလမ္း (ယခု ေရႊဘံုသာလမ္း)မွာ စာေပေဟာ ေျပာပြဲ ျပန္ဆံုပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ကား ငမိုက္သား ငရဲလားမည့္ ေဒ၀ ဒတ္၀င္စားသူပီပီ ေက်ာက္ေမာင္း ႀကိဳတင္ခ်ည္ထားေလသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာသုခ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေခ်ပ သို႔မဟုတ္ လႈပ္မရေအာင္ တုပ္ေတာ့ မည္ဟု။ ဒါဆို ငါ ဘာျပန္ေျဖမလဲေပါ့။
သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီးသည္ ထိုပြဲမွာ ပထမဆံုး စေဟာပါသည္။ ထံုးစံ အတိုင္း ဓမၼသီခ်င္း ရွင္းတမ္းေတြ ေဟာရင္း ဆိုရင္းေပါ့။
အဆံုးသတ္နိဂံုးတြင္မူ...
“ပရိသတ္မ်ားခင္ဗ်ား ၿပီးခဲ့တဲ့ လက ကြၽန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္အတြဲ ေတာင္ဥကၠလာမွာ ေဟာၾကပါေသး တယ္” အစခ်ီၿပီး ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အခ်ီ အခ်ျဖစ္ပံုကို ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းႀကီး ျပန္ ရွင္းျပပါသည္။ ထို႔ေနာက္
“ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာေတြဟာ အေရးပါတာပါ။ အသက္ႀကီးတာ ငယ္တာနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ စာေရးဆရာမွာ ရာထူးႀကီးငယ္ မရွိပါဘူး။ အပြင့္အခက္ မရွိပါဘူး။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသား အားေကာင္းရင္ ေစတနာမွန္ရင္ စာေရး ဆရာခ်င္းေပမယ့္ ေလးစားၿပီး နာယူ ရပါမယ္။ ခုနက ေတာင္ဥကၠလာပကိစၥ ၿပီးကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဆရာ သုေမာင္ရဲ႕စကားကို ေလးေလးစားစား နာယူၿပီး ေနာင္ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ သူ႔ အေဖ ကိုသာဓုရဲ႕သီခ်င္းကို ဆိုမျပ ေတာ့ပါဘူး။ ဟုတ္ပါ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ စာသား မွားတာကိုး။ ေနာ့ေပတဲ့ ဆရာ သုေမာင္ေထာက္ျပသလို ပြဲတိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အမွားႀကီးမွားခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ ဆိုတဲ့ နာမည္ႀကီး ဂုဏ္ျပဳသီခ်င္း အဲ... လူငယ္ေတြကို အရက္ေသာက္ေအာင္ အားေပးရာ ေရာက္ေစတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ သီခ်င္းကိုေတာ့ အစအဆံုး ဆိုျပၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အမွားေတြကို ၀န္ခံေနပါ တယ္။ ေရွ႕လည္းဆက္ၿပီး ၀န္ခံဦးမွာပါ ပဲ။ အထူးသျဖင့္ ငယ္ေပမယ့္ ေစတနာ ႂကြယ္တဲ့ ဆရာ သုေမာင္ကိုေတာ့ ဒီစင္ျမင့္ေပၚမွာပဲ ပရိသတ္ေရွ႕ သက္ ေသထားၿပီး ဂါရ၀ျပဳပါရေစ ခင္ဗ်ား” ဆိုၿပီး (ဆရာ့ရဲ႕ လက္သံုးပံုစံ ဂါရ၀ ထံုးစံအတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ လက္အုပ္ခ်ီ ရွာပါသည္။)
ပရိသတ္မွာ ေရႊဘံုသာ လမ္းႀကီး အျပည့္ နံေဘး တိုက္တန္းေတြေပၚကလည္း ၫႊတ္လို႔။ အားလံုး ၿငိမ္က်သြား ပါေတာ့သည္။ ဆရာသည္ ေျပာၿပီးၿပီး ခ်င္း ထံုးစံအတိုင္း ကြမ္းကေလးျမံဳ႕ၿပီး နားေနရာေဆာင္ဆီ ထြက္သြားပါေတာ့ သည္။
ထိုညက ေနာက္ဆံုးမွ ေဟာေနက် ပြဲတိုင္းေက်ာ္ နာမည္ေက်ာ္ အေျပာေကာင္း အဆိုေကာင္း သုေမာင္ႀကီး ကေလး ေကာင္းစြာ မေဟာႏိုင္ေတာ့ပါ။ ရွက္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ားေၾကာင့္ မဟုတ္ေပ။ တရားရျခင္းႏွင့္ အတူ ေနာင္တႀကီးစြာ တမိျခင္းေၾကာင့္ စကားေတြ မမွားေသာ္လည္း အသံေတြကား မမွန္ပါေတာ့ေခ်။ ဟုတ္ပါ့၊ ေျပာရင္းမွာ ပင္ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ရည္က်ေနၿပီ ေၾကာင့္ပါ။ မ်က္ရည္က်တာ လူျမင္႐ံုရွိ သည္။ အသံ မမွန္တာက သ႐ုပ္ပ်က္လွ သည္။ ဟုတ္ပါ့၊ ဘာစကားေျပာေျပာ ဟာသေႏွာေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္အသံမွာ ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ပါတကား။
သုေမာင္
မွတ္ခ်က္။ ။ စာေရးဆရာေသရင္ နတ္ျပည္ေရာက္သတဲ့။ စာေရးဆရာႀကီး ဦးရန္ေအာင္၏ မွတ္ခ်က္စကား။
ေၾသာ္... ခုႏွယ္ခါ တာ၀တႎသာ (စာ၀တႎသာ)မွာ ဆရာသုခႏွင့္ ဆရာ သာဓုတို႔ ကိုယ့္ဘံုႏွင့္ကိုယ္ စံေနၾက ေရာ့မည္။ ဘံုခ်င္းကေတာ့ အလွမ္းကြာ ေပလိမ့္မည္။ နတ္“သုခ” ဘံုက ဘုရား ရွင္၏ “ဆံေတာ္ျမတ္ေစတီ” ႏွင့္ နီးေပ လိမ့္မည္။ နတ္“သာဓု” ဘံုကေတာ့ ၀ိ သၾကံဳနတ္၏ဘံုႏွင့္ ကပ္လ်က္ျဖစ္လိမ့္ မည္။ (ဆရာသာဓု၏ သီးျခား၀ါသနာ ေမာ္ေတာ္ကားျပင္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ၀ိသၾကံဳနတ္ျမင္းလွည္း သူပဲ ဒိုင္ခံျပင္ ေနမွာကိုးေလ။)
အဘိုးႏွင့္ အေဖတို႔၏ သားေျမး စာေရးဆရာစစ္စစ္ ျဖစ္သြားၿပီျဖစ္ေသာ သုေမာင္။
(ဆရာသုခ ရာျပည့္အႀကိဳ)
သုေမာင္
Written by သုေမာင္
Wednesday, 23 December 2009 09:26
Credit@ ေရႊအၿမဴေတမဂၢဇင္း January 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)
