သိတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီလ ကြၽန္ေတာ္ ဆံုေတြ႕ေပးမယ့္ သူက စာေပ၊ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ဂီတ အႏုပညာ သံုးေလာကမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ အဆိုေက်ာ္ “သုေမာင္”ေလ။
အခ်စ္ ၀တၳဳနဲ႔ စာေပ ေလာကမွာ ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့ၿပီး အခ်စ္နဲ႔ သူ၏ကိုကို ႐ုပ္ရွင္ကားမွာ ပရိသတ္ေတြ သူ႕ကို လက္ခံ အားေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာသုေမာင္ ေတြ႕ဆံုေပးမယ့္ က႑ကို “အခ်စ္၏ကိုကို” လို႔ပဲ ေခါင္းစီး တပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆရာက စာေရး ဆရာႀကီး ဦးသာဓုရဲ႕သား၊ စာေရးဆရာ ေမာင္၀ဏၰရဲ႕ညီဆိုေတာ့ စာေပေလာကထဲ ၀င္ရာမွာ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ အကူအညီ ရခဲ့ပါလား။ စာေပ ေလာကထဲ စ၀င္လာပံုက စၿပီး ေျပာၾကရေအာင္။
စာေပ ေလာကကို ကြၽန္ေတာ္ စေရာက္လာတာက ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္...
ဟုတ္တယ္ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္...။ စစခ်င္း ဘာလုပ္ရသလဲ ဆိုေတာ့ ယု၀တီ ဂ်ာနယ္မွာ စာျပင္ဆရာ လုပ္ရတယ္။ အဲဒီ ယု၀တီ ဂ်ာနယ္မွာပဲ ကဗ်ာ အတိုအထြာကေလးေတြ စေရးျဖစ္တယ္။ ယု၀တီ ဂ်ာနယ္ရဲ႕ထံုးစံ ကဗ်ာနဲ႔ ေဆာင္းပါးေလာက္ပဲ အမ်ဳိးသား စာေရးဆရာေတြ သံုးတယ္။ က်န္တာက အမ်ဳိးသမီးေတြခ်ည္း ေရးၾကတယ္။ ယု၀တီ ဂ်ာနယ္ ဆိုေတာ့လည္း ယု၀တီေတြခ်ည္းေပါ့ဗ်ာ။
ကြၽန္ေတာ့္အေဖကေတာ့ ဘယ္လိုမွ အားမေပးဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ဖန္တီးဖို႔ပဲ အားေပးတယ္။ စာေရးပါ၊ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ပါ၊ သီခ်င္းဆိုပါ ဆိုတာေတြ မေျပာဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ႐ုန္းကန္တတ္ဖို႔ အားေပးတယ္။ ဒါေလာက္ပဲ။
ဆရာက ၀တၳဳတိုလည္း ေရးတယ္။ လံုးခ်င္း ၀တၳဳရွည္ေတြလည္း ေရးတယ္ဆိုေတာ့ ၀တၳဳတိုနဲ႔ ၀တၳဳရွည္ ဘယ္လို ကြာျခားပါသလဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ျမင္တာ ေျပာရရင္ေတာ့ ၀တၳဳတိုက မိုးႀကိဳးပစ္သလို ခံစားရတယ္။ ေရးရင္လည္း မိုးႀကိဳး ပစ္သလိုပဲ ေရးရတယ္။ ၀တၳဳရွည္ကေတာ့ မိုးေတြ တစိမ့္စိမ့္ ရြာေနသလို ေရးရတယ္။ အဲ သလိုပဲ ခံစားရပါတယ္။
၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ ဖန္တီးဖို႔ အတြက္ ဘယ္လို ခံစားရွာ ေဖြယူပါသလဲ။
ဆရာ႔၀တၳဳ ေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ဆရာ႔ အေမ၊ ဆရာ႔ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ ရဖို႔ရာ သိပ္မခက္ပါ ဘူး။ သိပ္မခက္ဘူး ဆိုလို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေျပာတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ရဖို႔ ကြၽန္ေတာ္႔ အတြက္ သိပ္မခက္သလို၊ သိပ္ခက္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။
သိပ္မခက္ဘူး ဆိုတာက ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ မိသားစု၊ ကြၽန္ေတာ့္အသိုင္း အ၀ိုင္းအေၾကာင္း၊ မိသားစုဆို တဲ့ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ တကယ့္ အရင္းအခ်ာ မိသားစု အျပင္ အဆြယ္အပြား မိသားစုေတြ အျပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ မိသားစုေတြ ပါပါတယ္။
ဒီမိသားစုေတြ အေၾကာင္းေရးလို႔ က်ဥ္းတယ္ လုိ႔ထင္ရေပမယ့္ (ဒါ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္လည္း ထင္ပါတယ္။ ငါေရးတာ က်ဥ္းတယ္လို႔)သို႔ေသာ္ မဟုတ္ဘူး ဗ်။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အဲဒီ လူေတြဟာလည္း လူေတြပဲ ဆိုတာ သြားေတြ႕တယ္။ သူတို႔က ေခြးေတြ၊ ႏြားေတြမွ မဟုတ္ပဲ။ လူေတြဗ်။
လူေတြဆိုတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္႔ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ မိသားစုထဲမွာ ရွိတဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြ၊ ကား ၁၃-၄ စီးပိုင္ တဲ့ လူေတြရွိသလို လံုး၀စုတ္ ျပတ္သတ္ၿပီး တဲကုပ္မွာ ေနရတဲ့ လူေတြလည္း ရွိတာပဲ။ သူတို႔ အေၾကာင္းကို ေရးတဲ့ အတြက္ ၀တၳဳေတြ ရလာတယ္။ အဲဒါလူေတြ အေၾကာင္းကို ေရးတာပဲ။ အဲဒါ တစ္ကမၻာလံုး အေၾကာင္း ေရးတာပဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ကို တခ်ဳိ႕ေ၀ဖန္တယ္။ သူ႔အေမ အေၾကာင္းခ်ည္း ေရးေနတာပဲတဲ့။ သူ႔ အေမအေၾကာင္း ေရးေနတယ္သာ ေျပာတယ္။ မဟုတ္ဘူး ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ ေရးေနတာ ကြၽန္ေတာ့္အေမ အေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ဘူး။ “အေမေတြ”အေၾကာင္းေတြ ေရးေနတာ။ လူတိုင္းမွာ အေမရွိတယ္။ လူျဖစ္ လာရင္ အေမ ရွိရမယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေရးေနတာဟာ ကြၽန္ေတာ့္အေမ အေၾကာင္းသာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ အေမေတြ အားလံုး အေၾကာင္းပါလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။
၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ဘယ္လိုဖန္တီးယူပါသလဲဆို တာကို ေျပာရရင္ ဥပမာ ကို ၀င္းၿငိမ္းတို႔ ေပဖူးလႊာမွာပါခဲ့ တဲ့ အသက္ႀကီးတတ္ၾကပါ ေစ ကို ျပန္ေျပာျပမယ္။ ဟိုတေလာက ကြၽန္ေတာ့္ ၀တၳဳတိုေတြ စုၿပီးထုတ္တဲ့ ဍရင္ေကာက္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ ထြက္တယ္။ အဲဒီ စာအုပ္မွာလည္း အမ်ားအားျဖင့္ အေမ့ အေၾကာင္း၊ အေဖ့အေၾကာင္း၊ ဦးေလးအေၾကာင္း၊ အေဒၚ အေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ အလုပ္ သမားေတြ အေၾကာင္း စသျဖင့္ ပါတယ္။
ဆိုေတာ့... လူႀကီးေတြ ရဲ႕ ကာ႐ိုက္တာကို လိုက္ဖမ္းရင္ တခ်ဳိ႕ကတစ္မ်ဳိး၊ တခ်ဳိ႕ ကတစ္မ်ဳိး ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ ရလိုက္တာပဲ။ အဲဒါဟာ အင္တာေနရွင္နယ္ ၀တၳဳတိုလိုင္းထဲ ၀င္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္တယ္။ တခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြ က်ေတာ့ တူအရြယ္၊ သားအရြယ္မို႕ ဆဲဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ တယ္။ စကားေျပာတယ္။ ဒီကြာျခားခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရာက ၀တၳဳတို ရလိုက္တာပဲ။
အဲဒီေတာ့ ခုေရးလိုက္ တာလည္း ကြၽန္ေတာ့္အေဖ၊ ကြၽန္ေတာ့္အေမ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးလိုက္တာပဲ မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ့္ အေမရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာက ဒီအေရးအေၾကာင္းေတြ အားလံုး ေပၚေနတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္လည္း အေမ့၀တၳဳေတြ အမ်ားဆံုး ကြၽန္ေတာ္ ေရးျဖစ္တာပဲ။
စာေပ ေလာကထဲ ေျခခ် ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနတဲ့ သူေတြကို ဆရာ ဘယ္လိုမ်ား အၾကံေပး ခ်င္သလဲ။
အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဒီလို ရွိတယ္ဗ်။ ႐ိုး႐ိုး သားသား ကိစၥ ရွာၾကံတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕က ေျပာတယ္ဗ်။ ၀တၳဳဆိုတာ ခ်စ္ႀကိဳက္ကြဲ ညားၿပီးရင္ ဒါပဲတဲ့။ ခ်စ္ႀကိဳက္ ကြဲညားက ခ်စ္ႀကိဳက္ ကြဲညားပဲေပါ့။ အဲဒါကို ပရိသတ္က ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒါ သိထားဖို႔က တစ္အခ်က္။
ႏွစ္က ဘာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ခ်စ္ႀကိဳက္ ကြဲညားေတြကို ေ၀ဖန္ဖို႔ အခ်က္။ သံုးကဘာ လဲဆိုေတာ့ ခ်စ္ႀကိဳက္ ကြဲၿပီးေတာ့ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီး မေပးစားလို႔ လူၾကမ္းနဲ႔ ေပးစားရမလား။ ဒါကို စဥ္းစား တတ္ရမယ္။ အဲဒီလို တစ္ပတ္လည္ၿပီး ႐ိုး႐ိုးသားသား ေတြးတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ရွိရမယ္။ အဲ ၿပီးေတာ့ စာမ်ားမ်ား ဖတ္၊ မ်ားမ်ား ေရးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဒီလို မ်ားမ်ားေတြး၊ မ်ားမ်ား ေရးႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ တိုင္းျပဳ ျပည္ျပဳ စာေပကို ကိုယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔ကိုယ္ စဥ္းစားရမယ္။ ေရးရမယ္။ ဒါေလာက္ပဲ အၾကံေပးခ်င္ပါ တယ္။
ဆရာ ခုတေလာ ကဗ်ာေတြ ေရးေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ၀တၳဳ မေရးခင္ကေကာ ကဗ်ာ ေရးခဲ့ေသးသလား။
ေရးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ပထမဦးဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာက မိုးေသာက္ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတဲ့ ကဗ်ာပဲ။ ယု၀တီ ဂ်ာနယ္မွာ ပထမဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပဲ။ ခုတေလာ ကဗ်ာေတြ ေရးတာကေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာတာေတြကုိ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ အျခားသူ ေတြကို တင္ျပတဲ့ ေနရာမွာ ကဗ်ာဟာ ၀တၳဳ(၀တၳဳမွာ ေတာ့ ၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳရွည္လို႔ ရွိရာမွာ ၀တၳဳတိုက မိုးႀကိဳးပစ္ သလို ထိေရာက္တယ္)၀တၳဳထက္ ထိေရာက္တယ္။ မိုး ႀကိဳးပစ္သလိုပဲ ဒိုင္းခနဲ တစ္ခ်က္ ပစ္လိုက္႐ံုနဲ႔ အမ်ားႀကီး ထိေရာက္တယ္။
ဆရာ ကဗ်ာေရးတဲ့ အခါမွာ ကာရန္နဲ႔ပဲ ေရးသလား။ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာ ေရးသလား။
ကြၽန္ေတာ္ ကာရန္နဲ႔ပဲ ေရးပါတယ္။ ဒါက ႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈကို လက္ခံထား ပါတယ္။
ရွင္ေနမင္းသို႔ ေပးစာဆိုတဲ့ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳ ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ထပ္ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳ မေရးျဖစ္ေတာ့ ဘူးလား။ ေရးဖို႔ေကာ အစီ အစဥ္ရွိလား။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၀တၳဳဖတ္တဲ့ ေနရာမွာ ျပႆနာ ရွိတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္၀တၳဳ ဖတ္တာနဲ႔ ျမန္မာ ၀တၳဳ ဖတ္တာ ဆိုပါစို႔။ အဂၤလိပ္ ၀တၳဳ ဆိုတာကေတာ့ တာၿပီးေျပာ လိုက္တာပါ။ အေနာက္တိုင္း ၀တၳဳ အားလံုး ပါတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ ၀တၳဳေတြမွာ ယဥ္ေက်းမႈ ကိစၥေတြ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေပ စိစစ္ေရးလို အထိန္းအကြပ္ လုပ္ေပးတဲ့ ဌာနေတြရွိတယ္။ ဟိုဘက္က လာတဲ့ စာေပေတြ ကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဖတ္တဲ့ ေနရာမွာ လူဆိုတာ သဘာ၀ အေလ်ာက္ ယိမ္းတတ္ယိုင္ တတ္တဲ့ သေဘာရွိတယ္။ အဲဒီလို ယိမ္းယိုင္ သြားေစမယ့္ စာမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘာသာ ျပန္ရင္ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ တတ္ႏိုင္ရင္ ဘာသာမျပန္ဘဲ ေနတာ ေကာင္းမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္တယ္။
ေရွ႕ေလွ်ာက္ေတာ့ လုပ္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကူး ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံနဲ႔ မသင့္ေတာ္တဲ့ ကိစၥေတြ ပါရင္ေတာ့ ပယ္ရမွာပဲ။ ဆရာ ေရးခဲ့တဲ့ အခ်စ္ သစ္ပင္က ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္ရွင္ကို မီွးခဲ့တာလား။ အခ်စ္သစ္ပင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ပထမဦးဆံုး မင္းမင္းလတ္ ဆိုတာကို စၿပီး ၾကားဖူးတာပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ မူရင္း အဂၤလိပ္ သီခ်င္းကို ၾကား ဖူးတယ္။Yellow Robbi ေပါ့ဗ်ာ။ အဂၤလိပ္သီခ်င္းက တကယ္ ခံစားၾကည့္ေတာ့ ပို ေကာင္းတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ၀တၳဳေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာလို႔ ၀တၳဳ အတိုကေလး တစ္ပုဒ္ ကြၽန္ေတာ္ ေရးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဒီေက်ာ႐ိုးကိုပဲ ျပန္ယူၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ကူးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ၀တၳဳရွည္ျပန္ေရး ခဲ့တာပါပဲ။
အခ်စ္ ၀တၳဳက ဆရာ႔ ပထမဆံုး ၀တၳဳေနာ္။
ဟုတ္ပါတယ္။
အဲဒီ၀တၳဳ အေရးအသား နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခု ျပန္ဖတ္ ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လို ခံစားမိ သလဲ။
အခ်စ္ ၀တၳဳမွာ ကြၽန္ ေတာ႔္ ဘာသာ ေရးထားတဲ့ အမွာစာမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေရးထားပါတယ္။ ဆရာ ဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္က သူ႕ပထမဆံုး ေရးတဲ့ ဖုန္းေမာင့္ တစ္ ေယာက္တည္းရယ္ ၀တၳဳမွာေတာ့ ကာပဲရယ္နဲ႔ ေတာ့ကာ ပဲရယ္နဲ႔လို႔ ေရးခဲ့တာကို ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ၾကာေတာ့ ဒီစာအုပ္ကို ျပန္႐ိုက္ရာမွာ သူ ရွက္ေနတယ္တဲ့။ ငယ္ငယ္ တုန္းက သူေရးခဲ့တဲ့ အေရး အသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ ျပံဳးမိတယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အေရးအသားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခု ခ်ိန္ထိျပံဳးမိမယ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဒုတိယ အႀကိမ္ ထုတ္ေ၀စဥ္က အမွာစာ ထပ္ထည့္ တယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အေဖဟာ ဒီေန႔ထိ ထက္တိုင္ ခံုဖိနပ္ပဲ စီးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ခံုဖိနပ္ႀကီး ေအာက္ေနၿပီလို႔ ေျပာလို႔မရ ဘူး။ ခံုဖိနပ္ႀကီးက ေခတ္မ စားေတာ့ဘူး။ သားေရဖိနပ္ စီးပါလားလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ လူဆိုတာ သူစိတ္ကူးနဲ႔သူပဲ။ ဆိုေတာ့...အခ်စ္ ၀တၳဳ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေရးအသား ကို ဒီေန႔ထက္ထိ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳက္ေနတုန္းပဲ။ ႀကိဳက္တဲ့ ေနရာမွာ ကြာတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ႀကိဳက္တာနဲ႔၊ ပရိသတ္ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ႀကိဳက္တာ။
ဆိုပါစို႔ဗ်ာ။ ခုေခတ္မွာ ဘာကားေတြ ေခတ္စားတယ္ ေျပာေျပာ ဂ်စ္ကားကို လက္လႊတ္လို႔ မရဘူး။ အဲဒီနည္းတူပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္း က လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ တစ္ခုကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ လက္မ လႊတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ဦးမလား ဆိုေတာ့ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါကို ေနာက္လူငယ္ ေတြလုပ္လိမ့္မယ္။ ခ်ာတိတ္ ေတြ၊ ေနာက္တက္လာမယ့္ လူငယ္ေတြ လုပ္လိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ မႀကိဳက္ဘူးလားဆို ေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။
ကိုယ့္သားသမီးပဲဗ်ာ။ အသက္ဘယ္ေလာက္ႀကီးသြား ႀကီးသြား မခ်စ္ရဘူးလို႔မွ မရွိပဲ။ ဒါက ရွင္းရွင္း ေလးပါ။
အခ်စ္၀တၳဳေရးတဲ့ စာေရးဆရာ၊ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လို ခံစားမိ ပါသလဲ။ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္ ေမးခ်င္တာ။
ကို၀င္းၿငိမ္းေရ..ခင္ဗ်ား ေမးတဲ့ အခ်စ္ကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမ ေစ်းက ဘယ္ ခ်ိန္ ျပန္လာမလဲ ဆိုတာကို စိတ္၀င္စားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ သားေလးနဲ႔ သမီးေလး ေစ်းကအျပန္ ကားေပၚက လိမ့္ က်မလား ဘာလား ဆိုတာကိုပဲ စိတ္၀င္စားေနပါတယ္။
ဆရာ႔ ကေလာင္နာမည္ ယူထားတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နည္းနည္း ေျပာျပပါဦး။ ကေလာင္ နာမည္တူ ခပ္ဆင္ဆင္ေပါ့ေလ။ ၾကားဖူး သလားလို႔။
ကေလာင္ နာမည္ယူခဲ့ တာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေဖ ခပ္ငယ္ငယ္က “သုေမာင္”ဆို တဲ့ ကေလာင္ နာမည္နဲ႔ ၀တၳဳ အတိုအစေလးေတြ ေရးခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မေအာင္ ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ “သာဓု”နဲ႔က်မွ ေအာင္ျမင္ တယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္သက္လံုး ဘုရား ရွိခိုးတိုင္း ဒီနာမည္က ပါေနမွာကိုး။
ကြၽန္ေတာ္႔ အလွည့္က်မွ ဒီကေလာင္ နာမည္က ေအာင္ျမင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ဒီနာမည္ကို အေဖ႔ဆီက အေမြအျဖစ္ ယူလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေဖ႔ဆီက အေမြ ယူစရာ ဆိုလို႔ ဦးေႏွာက္ပဲ ရွိပါတယ္။
ဆိုေတာ့ ဒီနာမည္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ အေဖနဲ႔ တန္းတူ အခ်ိန္ေလာက္တုန္း က တကၠသိုလ္ သုေမာင္ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္ ေပၚဖူးပါတယ္။ ဆရာ တကၠသိုလ္သုေမာင္ေပါ့။ အမည္ရင္းက ဦးတင္ကိုကိုလို႔ ၾကားပါတယ္။ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးလား၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္စာၾကည့္ တိုက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ စာအုပ္ေတြ ေမႊတဲ့ေႏွာက္တဲ့ ေနရာ မွာ “တကၠသိုလ္ သုလင္”ဆို ၿပီး သေရာ္စာေရးတဲ့ ဆရာ တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ ေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ေက်းဇူးပဲ ဆရာ။ ႐ုပ္ ရွင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေမးခ်င္ပါတယ္။ ေႏွာင္းတ ျမည့္ျမည့္က စၿပီး ဒီေန႔အထိ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ရာမွာ ဘယ္လို အခန္းမ်ဳိး သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာ အားရပါသလဲ။
သဘာ၀က်က်နဲ႔ ရယ္ရတဲ့ ကားမ်ဳိးကို သေဘာက်တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အလြမ္းေတြ ႐ိုက္ခ်င္တယ္။ လြမ္းျပရမွာလည္း က်ဳပ္႐ုပ္ႀကီးနဲ႔ လြမ္းျပရေတာ့ တစ္မ်ဳိး ႀကီးပဲဗ်။ အဲဒီေတာ့ ေလာင္တာ ေကာင္းတယ္ဗ်။ လူေတြ ေပ်ာ္ေနရင္ ေကာင္းတာပဲေပါ့။ လူေတြ စိတ္ညစ္ရင္ မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ကားေတြပဲ ႐ိုက္ခ်င္တယ္။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ရွိေလသည္ ကားမွာ ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ဒါ႐ိုက္တာ မလုပ္ေတာ့ ဘူးလား။ လုပ္ဖို႔ေကာ အစီအ စဥ္ရွိလား။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ္ ပထမဆံုး ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္တဲ့ ကားပါပဲ။ ပထမဦးဆံုး ဆိုလို႔ ေနာက္ထပ္ရွိ ေသးလားဆိုေတာ့ မရွိဘူးဗ်။ မရွိတာက ႏွစ္မ်ဳိးဗ်။ ကိုယ္တုိင္ ဒါ႐ိုက္တာ မလုပ္တာ လည္း ပါတယ္။ ပိုက္ဆံ မရွိ တာလည္း ပါတယ္။ ပိုက္ဆံ ရွိမွ ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္လို႔ရတာ ကိုးဗ်။ သူမ်ားေတြ လာငွား ရင္ ႐ိုက္ရေအာင္ကလည္း ခက္တာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေဖက စၿပီး အစဥ္အဆက္ ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ညီ အငယ္ ဆံုး မင္းလူအထိ သူမ်ားခိုင္းရင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။
ဆိုပါစို႔ဗ်ာ။ ဟိုတေလာတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ ၀တၳဳေႂကြး ကို အေႂကြး အျဖစ္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ဖို႔လာ ငွားတယ္။ အဲဒါ မႏၲေလးက မယူဘူး။ ေအာက္ျမန္မာ ျပည္ကလည္း မယူဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ နာမည္ က အေႂကြး ဆိုေတာ့ အေႂကြး ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ နာမည္ ေျပာင္းေပးပါဆုိလို႔ ကြၽန္ေတာ္႔ မွာ နာမည္ ေျပာင္းေပး လိုက္ရတယ္။ အဲဒီ ျပႆနာမ်ဳိးေတြ တစ္ပံုႀကီး ရွိေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္ေနတယ္။ လုပ္ေတာ့ လုပ္မွာပါပဲ။ မလုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဘာျဖစ္ လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေဖ က ဒါ႐ိုက္တာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ အစ္ကိုက ဒါ႐ိုက္တာ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒါ႐ိုက္တာ မလုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ လုပ္ရမယ္။ ဒါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိ႐ိုးဖလာပဲ။
ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ရွိေလသည္ ေၾကာ္ျငာ ပိုစတာမွာ ဘာျဖစ္လို႔ လက္ေလးေခ်ာင္း ေထာင္ျပ ထားတာလဲ။
ရွင္းရွင္းေလးပါ။ တခ်ဳိ႕ က ေျပာတယ္။ မင္းသား မင္းသမီးေလးေယာက္ပါ လို႔တဲ့။ သံုးေခ်ာင္းေထာင္ေတာ့ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာ ၾကတယ္။ တစ္ေခ်ာင္းေထာင္ ရင္ သတိထားလို႔ ေျပာရာ ေရာက္တယ္။ ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ေတာ့ ခုေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္ “ပိစ္”ေပါ့။ ေအးခ်မ္း ေစေပါ့။ သံုးေခ်ာင္းေထာင္ ရင္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ အဓိပၸာယ္ေပါ့။ ေလးေခ်ာင္းေထာင္ေတာ့ ဘာလဲလို႔ လာေမးၾကတယ္။ အဲဒါ ေၾကာ္ျငာပဲေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ သက္သာ သြားတာေပါ့။
ဆရာ ၀တၳဳေရးတဲ့ ေနရာမွာ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးတဲ့၀တၳဳ ရွိပါသလား။
၀တၳဳေရးတဲ့ ေနရာမွာ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖို႔ စိတ္မကူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႐ုပ္ရွင္ နယ္က ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖို႔ ၀တၳဳကေလး ေရးေပးပါ ဆိုၿပီး လာ တတ္တယ္။ အဲဒါမ်ဳိးက် ေတာ့ ေရးရတယ္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္၀တၳဳ ေရးတာပဲ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရ ေကာင္းမလား ဆိုတဲ့ အေတြးကေလး ၀င္လုိက္ရင္ အဲဒီဘက္ကို ယိုင္ယိုင္ သြားတတ္တာမ်ဳိး ရွိတယ္။ ဥပမာ အကယ္ဒမီ ၀တၳဳ။
႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရင္းေကာ ၀တၳဳေရး ျဖစ္တာမ်ဳိး ရွိသလား။
ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရးျဖစ္တဲ့ ေနရာမွာ ႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္။ တစ္မ်ဳိးက ဒီေကာင္ မေတြ ယိုးဒယားကၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရာက္မလာေသးလို႔ ပ်င္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေရးျဖစ္တာ ရွိတယ္။ ယိုးဒယားက ေနတယ္ဆိုတာ ကို၀င္းၿငိမ္း သိရဲ႕လား။ လက္သီးနဲ႔ ထိုးမယ့္ အေရးကို မထိုးေသးဘဲ ဟန္ျပင္ေနတာကို ေျပာတာဗ်။
ေနာက္တစ္မ်ဳိးက အဲဒီ ႐ိုက္ကြင္းထဲက လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကိုၾကည့္ၿပီး ေရးျဖစ္တာမ်ဳိး။ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြားတယ္။ မင္းသား မင္းသား ဆိုၿပီး ဘာစားမလဲ၊ ဘာစားမလဲ ေမးၾကတယ္။ ေနရာ ေပးၾကတယ္။ မင္းသမီး လာရင္လည္း ဒီလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုလူၾကမ္းက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ အဲဒီထက္ဆိုးတဲ့ မီးထိုးမွန္ ထိုးကေလးေတြ က်ေတာ့ ပစ္ထားၾကတယ္။ အဲဒီဘ၀ေတြ ေတြ႔ရေတာ့ ၀တၳဳေရးျဖစ္သြားတယ္။
သ႐ုပ္ေဆာင္ ရွားပါးတဲ့ ျပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုေျဖရွင္းရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ျမင္ပါသလဲ။
ဒီေမးခြန္းကို ေျဖရရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အပါအ၀င္ နာမည္ရွိတဲ့ မင္းသားေတြ တျဖည္းျဖည္း နာမည္ မက်က်သြားေအာင္ ဒါ႐ိုက္ တာေတြက ႐ိုက္ေပးလိုက္ရင္ ေနာက္ထပ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ အသစ္ေတြ လာမွာပါပဲ။ ရွင္းပါတယ္ေနာ္။
ဂီတဘက္ ဆက္ၾကရေအာင္။ ေခတ္ေဟာင္းေတးေတြ ျပန္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ မူရင္းကို နားေထာင္ေလ့ ရွိပါသလား။
အထူးသျဖင့္ ေခတ္ေဟာင္းက မူရင္းကို ျမန္မာ႔ အသံမွာ သြားနားေထာင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္ အရင္ ျပန္ဆိုသြားၾကတဲ့ ကို၀င္းဦးတို႔၊ ကိုမင္းေနာင္၊ ကိုေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ ေဇာ္မင္းေလး စသူတို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ ကိုလည္း ျပန္နားေထာင္ ေနပါတယ္။ မူရင္း သီခ်င္းကို ေရးခဲ့ တဲ့ပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြ ရွိေသးရင္ ဒီပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြဆီမွာ သြားေလ့လာပါတယ္။ မရွိေတာ့ရင္ ပါ၀င္ တီးခတ္ခဲ့တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြဆီမွာ ခ်ဥ္းကပ္ေလ့ လာပါတယ္။
ဥၾသဘေသာင္ရဲ႕ သီ ခ်င္းေတြကို ဆိုရာမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္ပိုင္ အသံနဲ႔ မဆိုဘဲ သူ႕အသံနဲ႔ တူေအာင္ လုပ္ဆို ပါသလဲ။
သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းမို႔ သူ႕ အသံနဲ႔ တူေအာင္ လုပ္ဆိုတာပါ။ ဥၾသဘေသာင္ ဆိုတဲ့သီ ခ်င္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္က ကို၀င္းဦး အသံနဲ႔ ဆိုမယ္၊ သု ေမာင္အသံနဲ႔ ဆိုမယ္ဆိုရင္ ပ်က္သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။ တခ်ဳိ႕ သီခ်င္းေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္႔မူ နဲ႔ ဆိုတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဥၾသဘေသာင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ေလးစား ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂိၢဳလ္မို႔ သူ႔အသံနဲ႔ မတူတူေအာင္ လုပ္ဆုိခဲ့ တာပါ။
သီခ်င္းဆိုတဲ့ ေနရာမွာ တခ်ဳိ႕က လွ်ာဖ်ားနဲ႔ တခ်ဳိ႕က လည္ေခ်ာင္းက၊ တခ်ဳိ႕က ရင္ထဲက ဆိုၾကတယ္။ ကိုသုေမာင္က ဘယ္လို ဆိုပါသလဲ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ဘတ္နဲ႔ ဆိုပါတယ္။ ရင္ထဲက လာတဲ့ အသံဟာ အသက္ အ၀င္ဆံုးလို႔လည္း ယံုၾကည္ လို႔ပါ။
ဒီေန႔ ဂီတေလာက အေပၚ ဘယ္လို ျမင္ပါသလဲ။
လူဆိုးျဖစ္ျဖစ္၊ လူေကာင္းျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ဟာနဲ႔ သူေတာ့ ေကာင္းေနၾကတာပါ ပဲ။
ေခတ္ေပၚဂီတ အေပၚ မွာေကာ။
ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ။
ဘယ္လုိလဲ ႏွာေစးေန လိုက္တာလား။ ဒါဆို ဒီေန႔ ေရးေနၾကတဲ့ ေတးစာသားေတြ အေပၚမွာေကာ ဘယ္လို ျမင္ပါသလဲ။
ဒီေမးခြန္းမွာေတာ့ ႏွစ္ခု ေျပာပါရေစ။ တစ္ခုက အမ်ားအားျဖင့္ လူငယ္ေတြကို ဘက္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ေပးတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ကေတာ့ အရမ္းလြမ္းၿပီး အရမ္းေဒါသေတြ ႀကီးေနၾကတာ ေတြ႕ပါတယ္။
ကိုသုေမာင္ အခု ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကက္ဆက္ ဇာတ္လမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားဟာ ဗ႐ုတ္သုတ္ခနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡ ေပးေနၾကပါတယ္။ ဒီလို ဇာတ္လမ္းေတြ မွာေကာ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေပးတာပဲလား။
အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရကို ကြၽန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အခု တစ္ႏိုင္ငံလံုး စာတတ္ေျမာက္ေရး ကိစၥ လုပ္ေနတယ္။ အဲဒီလို လုပ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္လာမယ့္ ဘယ္ႏွစ္လဲေတာ့ မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီက်ရင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး စာတတ္သြား မယ္ဆိုရင္ ကို၀င္းၿငိမ္းေျပာတဲ့ ဗ႐ုတ္သုတ္ခေတြ အားလံုး ပေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ မရေသးဘူး။ သူတို႔ အသိဥာဏ္ဟာ နည္းနည္းနိမ့္ ေနေသးတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး စာတတ္လာရင္ေတာ့ အသိ ဥာဏ္ေတြ ျမင့္မား လာၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာ လုပ္မယ္။ ဘာကိုင္မယ္ဆုိ တာေတြ ေပၚလာမယ္။ အဲဒီ အခါမွာ အလိုလို ေနရင္း အခုနက ကိစၥေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး
အက်ဳိးျပဳစာေပ၊ အက်ဳိးျပဳ ဇာတ္လမ္း၊ အက်ဳိးျပဳေတး သ႐ုပ္္ေဖာ္၊ အက်ဳိးျပဳ႐ုပ္ရွင္၊ အက်ဳိးျပဳ သီခ်င္း စသျဖင့္ ေပၚ ေပါက္လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို ကြၽန္ေတာ္ ယံုၾကည္ ထားပါတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာ ဒီဗ႐ုတ္ သုတ္ခေတြမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေနရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေကြၽးေမြး ထားရတဲ့သူ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေဖ လက္ထက္ကတည္းက စခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြေရာ၊ ေဆြမ်ဳိး အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚမွာ တာ၀န္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျခံထဲမွာ ကေလးခ်ည္းပဲ ၈၇ ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ကေလးေတြကို ေကြၽးႏိုင္ဖို႔ အတြက္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ မတတ္သာတဲ့ အဆံုးမွာ ဒီကိစၥကို လုပ္ေနရပါတယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ ဦးဦး သုေမာင္ ပိုက္ဆံတစ္မတ္ ေပးပါ ဆိုတဲ့ ကေလး ၈၇ ေယာက္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေနရပါတယ္လို႔ ပဲ ေျပာပါရေစ။
စာေပ ေဟာေျပာပြဲေတြကို က်င္းပတဲ့ ေနရာမွာ ၀င္ ေၾကး၊ အခေၾကးေငြ ယူေနၾက တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ ဘယ္လို ျမင္ပါသလဲ။
အစဥ္အလာ အရကေတာ့ စာေပ ေဟာေျပာပြဲကို ေငြေၾကးေပးၿပီး နားေထာင္ရတယ္ ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခု ေနာက္ပိုင္းမွာ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ေငြေၾကး လက္ခံၿပီးေတာ့ လုပ္လာၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
အဲဒီအတြက္ ေကာင္းတာလည္း ရွိသလို၊ မေကာင္းတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဘာေကာင္းလာသလဲ ဆိုေတာ့ အခေၾကးေငြ မယူဘဲ အေပါ စားဆန္ဆန္ လုပ္ေတာ့ အေပါစား ေဟးလား၀ါးလား လုပ္တဲ့သူေတြ ရွိခဲ့ဖူးတာ သန္႔သြားတာပဲ။ မေကာင္းတာကေတာ့ တကယ္ နားေထာင္ခ်င္ပါလ်က္နဲ႔ ေငြေၾကး မတတ္ႏိုင္ လို႔ နားမေထာင္ရတဲ့ သူေတြ ရွိတဲ့အတြက္ စကားေျပာရတဲ့ စာေရးဆရာေတြဘက္က နစ္နာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ တကယ့္စာဖတ္ပရိ သတ္ေလ်ာ့သြားလို႔ပါပဲ။
ေက်းဇူးပါပဲ ဆရာ။ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပတ္သက္ ေဆြးေႏြးရတာ မျပည့္စံုေသး ေပမယ့္ စာဖတ္ပရိသတ္ သိခ်င္တာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားေတာ့ ေဆြးေႏြးခြင့္ ရလိုက္ပါတယ္။ ေပဖူးလႊာ အတြက္ အခ်ိန္ေပးတဲ့ အတြက္ အမ်ား ႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဆရာ က်င္လည္ေနရတဲ့ အႏုပညာ အားလံုးမွာ ေအာင္ျမင္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳ ခဲ့့ပါတယ္။
@ေရႊအၿမဴေတ
အခ်စ္၏ကိုကို
ေမြခံထိုက္ေစလႇဴမွ်ေ၀၍
အေမြ
အေမြကို ျမန္မာအဘိဓာန္က "(၁)မိဘဘိုးဘြားစသည္ထံမႇ လက္ခံရရႇိသာ ပစၥည္းဥစၥာ၊ (၂) (ဥပစာ) ဆက္ခံရရႇိေသာ ပညာ၊ ေရာဂါ"စသည္ ဟု ဖြင့္သည္။
အေမြကို ပါဠိေ၀ါဟာရျဖင့္ ဒါယာဒ၊ ဒါယဇၨဟူ၍ေခၚသည္၊ ပဒတၴမဥၨဴသာအဘိဓာန္က ဒါယာဒကို "ေပးသည္ကိုယူသည္၊အေမြ"ဟု ဖြင့္သည္။ ဒါယဇၨကို "အေမြ၊ အေမြ ဥစၥာ၊ အေမြခံ"ဟု ဖြင့္သည္။ ဒါယာဒကို တိပိဋက ပါဠိျမန္မာအဘိဓာန္က (၁)အေမြဥစၥာ၊ (၂)ေဆြမ်ဳိး၊ (၃)ေပးအပ္ေသာ အေမြဥစၥာကို ခံယူတတ္ေသာ သူ၊ အေမြခံ၊ အေမြစား၊ အေမြဆိုင္၊ အတြင္းသား၊ (၄)မေကာင္းမႈ၏အက်ဳိး (မေကာင္းေမြ၊ဆုိးေမြ)ကို စံစားတတ္ေသာ၊သူ"ဟုဖြင့္သည္။ဒါယဇၨကို "(၁) ေပးအပ္ေသာ ဆုလာဘ္၊(၂)အေမြခံ၏-အျဖစ္-ျဖစ္ေၾကာင္းျဖစ္ရာ-အေမြ ဥစၥာ၊အေမြခံဟုသိေၾကာင္း အမႇတ္လကၡဏာ၊(က)မိဘတို႔ထံမႇရအပ္ေသာ အေမြဥစၥာ။(ခ)ဘုရားရႇင္ထံမႇရအပ္ေသာ အေမြဥစၥာ''ဟု ဖြင့္သည္။
အေမြကို တခ်ဳိ႕က အေမႊဟုေခၚ ၾကသည္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏႇမခ်င္း ေသြးကြဲေအာင္၊ စိတ္၀မ္းကြဲေအာင္ ေမႊေႏႇာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ အေမႊဟု ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏႇမ ေသြးရင္းသားရင္းအခ်င္းခ်င္း မေခၚႏုိင္မေျပာႏုိင္အျဖစ္မ်ဳိးေရာက္ ေအာင္ အေမြက ေမႊတတ္သည္။
ေတာင္ဥကၠလာဘက္က သိသူကေလးမတစ္ေယာက္ အသက္သံုးဆယ္စြန္းစြန္း တစ္ကိုယ္တည္းသမား၊ မိဘေတြမဆံုးခင္က အႀကီးေတြကိုလည္း ထုိက္သင့္သလို အေမြခြဲျခမ္းေပးၿပီးၿပီ။ မိဘေတြဆံုးေတာ့ အငယ္ဆံုးသမီး တစ္ကိုယ္တည္းသမားကို အတြင္းပစၥည္းႏႇင့္အိမ္ ေပးခဲ့သည္။ အစ္မအႀကီးဆံုးလုပ္သူကလည္း သူ႔အိမ္ေထာင္ႏႇင့္သူ၊ သူ႔အလုပ္ႏႇင့္သူ၊ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရႇိပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္ပါလ်က္ အငယ္ဆံုးညီမဆီက ထပ္မံေ၀စုရေရးအတြက္ ေမာင္ေတြကို စည္း႐ုံးၿပီး ညီမအငယ္ဆံုး တစ္ကိုယ္ေတာ္သမားေလးကို ဖိအားေပးလ်က္ရႇိသည္။ အငယ္ဆံုးညီမမႇာ မ်က္ရည္ႏႇင့္ မ်က္ခြက္၊ ေနာက္ဆံုးမတတ္သာလို႔ အျခားရပ္ကြက္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ရသည္။ အႀကီးေတြလိုခ်င္တာကိုလည္း ထုခြဲ ေပးဖို႔လုပ္ေနသည္။
အႀကီးေတြျဖစ္လ်က္ အေတာ္အသင့္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုရႇိပါလ်က္ ကိုယ့္ညီမအငယ္ဆံုးေလးကို နည္းနည္းမႇမညႇာတာ၊ ေလာဘ...ေလာဘ.... အေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းသည္၊ အေမြကို အေမႊဟုေခၚၾကသည္မႇာ ဟုတ္ပံုရသည္။
ေလာကသားအေနႏႇင့္ ေလာဘရႇိတာ အျပစ္မေျပာလို၊ အျပစ္က ၀ိသမေလာဘျဖစ္သည္။ ၀ိသမဟူသည္ မမွ်တျခင္းျဖစ္သည္။ အရာရာ၌ မွ်မွ်တတရႇိၾကလွ်င္ ဘာျပႆနာမႇေပၚမည္မဟုတ္၊ ျပႆနာဟူသည္ ၀ိသမ-မမွ်တမႈကေန လာသည္ . . .
ပစၥယ၊ ဓမၼ ႏႇစ္၀အေမြ
ေဒသနာေတာ္အလိုအရ တရားဓမၼအေမြႏႇင့္ ပစၥည္းအာမိသအေမြဟု အေမြႏႇစ္မ်ဳိးရႇိသည္။ ဓမၼအေမြသည္ တုိက္႐ိုုက္ဓမၼအေမြ၊ သြယ္၀ိုက္ဓမၼအေမြဟု ႏႇစ္မ်ဳိးရႇိသည္။ အာမိသပစၥည္းအေမြလည္း ထို႔အတူပင္၊သြယ္၀ိုက္ႏႇင့္ တိုက္႐ိုက္ႏႇစ္မ်ဳိးရႇိသည္။ မဂ္ေလးပါး၊ ဖိုလ္ေလးပါး၊ နိဗၺာန္သည္ တိုက္႐ိုက္ဓမၼအေမြျဖစ္သည္။ ၀ဋ္ဒုကၡကင္းရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တ၍ ျပဳအပ္ေသာ ဒါနသီလသမထ ၀ိပႆနာကုသိုလ္စုသည္ အစဥ္သျဖင့္ နိဗၺာန္တိုင္ေအာင္ ေဆာင္ႏိုင္ေသာ ေၾကာင့္ သြယ္၀ိုက္ဓမၼအေမြျဖစ္သည္။ ရဟန္းတို႔အတြက္ ဆြမ္းစေသာ ပစၥည္းေလးပါးသည္ တိုက္႐ိုက္အာမိသအေမြျဖစ္သည္၊သံသရာ၀ဋ္၊ဘ၀စည္းစိမ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တ၍ ျပဳလုပ္အပ္ေသာ ဒါနသီလသမထ၀ိပႆနာ ကုသိုလ္အစုစုသည္ အစဥ္သျဖင့္ လူနတ္စည္းစိမ္ကို ရရႇိႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သြယ္၀ိုက္အာမိသအေမြျဖစ္သည္။
ဓမၼအေမြခံယူေစ
ဓမၼဒါယာဒသုတ္၌ ဘုရားရႇင္က ''ရဟန္းတို႔...သင္တို႔သည္ တရားဓမၼ အေမြခံတို႔သာျဖစ္ၾကကုန္ေလာ့။ ပစၥည္းအာမိသအေမြခံတို႔ မျဖစ္ၾကကုန္လင့္''ဟု မိန္႔ခဲ့သည္။ ဘုရားရႇင္က သူ၏တပည့္သားသာ၀က အားလုံးဓမၼအေမြကိုပဲ ခံယူေစခ်င္သည္။ ဘုရားကိုယ္ေတာ္တုိင္လည္း ဓမၼအေမြပဲ ေပးခဲ့ခ်င္သည္။
ဘုရားရႇင္ျပည္ေတာ္၀င္ၿပီး ခုနစ္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ယေသာ္ဓရာက သားေတာ္ရာဟုလာကို အေမြေတာင္းခိုင္းသည္။ ''ခ်စ္သားရာဟုလာ..... ေရႊအဆင္းလို၀ါ၀င္းတဲ့ အဆင္းရႇိတဲ့ ျဗဟၼာမင္းလို ခန္႔ျငားတင့္တယ္တဲ့ အ ဆင္းရႇိတဲ့ ဟိုရဟန္းကိုၾကည့္လိုက္ အဲဒီရဟန္းဟာ သင့္ဖခမည္းေတာ္ပဲ၊သူ႔မႇာ ႀကီးမားလႇတဲ့ ေရႊအိုးႀကီးေလးလံုး ရႇိခဲ့ဖူးတယ္။ငါ့သားသြားေခ် အဲဒီေရႊအိုးႀကီးေလးလံုးကို အေမြေတာင္းခဲ့ေခ်''ဟု မႇာၾကားကာ လႊတ္လုိက္သည္။
ရာဟုလာမင္းသားေလးသည္ ဘုရားရႇင္လက္ကိုဆြဲၿပီး ''ဖခမည္းေတာ္ရဟန္းျမတ္...သားေတာ္အားအေမြေပးပါ။ ဖခမည္းေတာ္ရဟန္းျမတ္ ....သားေတာ္အားအေမြေပးပါ''ဟု တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ဘုရားေနာက္က ပါသြားေလသည္။ ထိုအခါ ဘုရားရႇင္က ''သားေတာ္သည္ ဥစၥာကိုအလိုရႇိေန၏။ ထိုဥစၥာသည္ ၀ဋ္ဆင္းရဲသုိ႔ အစဥ္လိုက္ေနသျဖင့္ ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္းႏႇင့္တကြျဖစ္သည္။ ယခု ငါသည္ ေဗာဓိရင္ျပင္၌ ရအပ္ေသာ အရိယာဥစၥာခုနစ္ပါးကို ေပးမည္။ သားေတာ္ကို ေလာကုတၲရာ ဓမၼအေမြကိုေပးမည္''ဟု စဥ္းစားေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ဘုရားရႇင္က အရႇင္သာရိပုတၲရာကိုေခၚၿပီး ''သာရိပုတၲရာ ....ရာဟုလာကို ရႇင္ျပဳေပးလိုက္ပါ''ဟု မိန္႔၍ သားေတာ္ရာဟုလာကို ေလာကုတၲရာအေမြကို ေပးလိုက္ေလသည္။
လူမႇာ အပိုင္းႏႇစ္ပိုင္းရႇိသည္။ ပထမပိုင္းက အေမြခံယူေသာ အပိုင္းျဖစ္သည္။ဒုတိယအပုိင္းက အေမြေပးရေသာ အပိုင္းျဖစ္သည္။ ေမြခံထိုက္ေစဟူသည့္အတုိင္း ပထမအပိုင္းက အေမြခံယူထုိက္ေသာ အပိုင္းျဖစ္သည္။ ဒုတိယပိုင္းက မိမိတို႔သားသမီး ေျမးျမစ္တပည့္ သာ၀ကမ်ဳိးဆက္ေတြကို အေမြေပးရမည့္ အပိုင္းျဖစ္သည္။
ေကြၽးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ၊ ေမြခံထိုက္ေစ၊ လႇဴမ်ေ၀၍ ေစာင့္ေလမ်ဳိးႏြယ္၀တ္ငါးသြယ္ က်င့္ဖြယ္သားတို႔တာ(သမီးတို႔တာ)ဟူ၍ မိဘတို႔၏ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ငါးပါး သို႔မဟုတ္ သားသမီး၀တၲရားငါးပါးရႇိသည္။ ထိုငါးပါးတြင္ ေမြခံထိုက္ေစလႇဴမ်ေ၀၍ကား အားလံုးႏႇင့္ဆိုင္သည္။
သားသမီးတို႔သည္ မိဘတို႔အေမြကို ခံယူထိုက္သည္၊ ခံယူရမည္၊ လူငယ္တို႔သည္ လူႀကီးတို႔အေမြကို ခံယူထိုက္သည္၊ ခံယူရမည္၊ တပည့္တုိ႔သည္ ဆရာသမားတို႔အေမြကို ခံယူထုိက္သည္၊ ခံယူရမည္၊ ခံယူၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း မိမိက မိဘေနရာ ေရာက္ေသာအခါ သားသမီးတို႔ကို အေမြျပန္ေပးရမည္၊ မိမိတို႔လူႀကီး ေနရာေရာက္ေသာအခါ လူငယ္တို႔ကို အေမြျပန္ေပးရမည္၊ ဆရာသမားေနရာေရာက္ေသာအခါ တပည့္တုိ႔ကို အေမြျပန္ေပးရမည္။
အေမြက အာမိသ-ပစၥည္းဥစၥာ အေမြႏႇင့္ ဓမၼ-တရားအေမြ ႏႇစ္မ်ဳိးရႇိသည္။ တစ္နည္း ေလာကီအေမြႏႇင့္ ေလာကုတၲရာအေမြဟု ႏႇစ္မ်ဳိးရႇိသည္။ အေမြႏႇစ္မ်ဳိးလံုးက လိုအပ္တာခ်ည္းမို႔ ႏႇစ္မ်ဳိးလံုးေပးႏုိင္ရမည္။ စားမႈေသာက္မႈ အဆင္ေျပေအာင္၊ ၀တ္မႈ အဆင္ေျပေအာင္၊ ေနမႈထိုင္မႈ အဆင္ေျပေအာင္၊ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပေအာင္၊ စီးပြားေရး အဆင္ေျပေအာင္၊ က်န္းမာေရး အဆင္ေျပေအာင္၊ သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပေအာင္၊ လူမႈကိစၥအားလံုး အဆင္ေျပေအာင္ ေဆာင္ ရြက္ေပးထားခဲ့ၾကရမည္၊ ဤကား အာမိသအေမြျဖစ္သည္။
ဘုရားကေတာ့ သူ႔တပည့္သာ၀ကေတြကို ဓမၼအေမြကိုသာ ခံယူၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းသည္။ သားေတာ္ရာဟုလာကအစ အားလံုးကို ဓမၼအေမြပဲ ေပးခဲ့သည္။ ဓမၼဟူသည္ မႇန္ကန္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဓမၼဟူသည္ မြန္ျမတ္ျခင္းျဖစ္သည္ ဓမၼဟူသည္ မွ်တျခင္းျဖစ္ သည္။ မိမိတို႔ကိုယ္တုိင္ မႇန္ကန္မႈကို က်င့္သံုး၍ မြန္ျမတ္မႈကို က်င့္သံုး၍ မွ်တမႈကိုက်င့္သံုး၍ အေမြခံတို႔အားလည္း မႇန္ကန္မႈ၊ မြန္ျမတ္မႈ၊ မွ်တမႈတုိ႔ကို ေပးခဲ့ၾကရမည္။
လႇဴရမည္
မိမိတို႔သည္ အေမြရ၍ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္တိုင္ရႇာေဖြရ၍ျဖစ္ေစ၊ ရရႇိလာေသာ ပစၥည္းဥစၥာတုိ႔ကို သံုးသင့္တာကိုသံုး၊ စားသင့္တာကိုစား၊ လႇဴသင့္တာကိုလႇဴရမည္။ ပစၥည္းဥစၥာတို႔သည္ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးလုံးႏႇင့္သက္ဆိုင္ေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ အႏႇစ္ သာရမဟုတ္၊ ထိုပစၥည္းဥစၥာထဲမႇ အႏႇစ္ထုတ္ရမည္ဆိုလွ်င္ ဒါနသာရႇိသည္ဟု သူေတာ္ေကာင္းမ်ားမိန္႔ၾကသည္။ ယခုႏႇစ္ပြင့္လင္းရာသီမႇာ မီးေလာင္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္၊ ဆံုး႐ႈံးမႈေတြလည္းမ်ားသည္။
"ပစၥည္းႏႇင့္လူ ဤႏႇစ္ဆူ၊ စြန္႔သူ၊ စြန္႔ခံ၊ အျပန္အလႇန္၊ သူကႏုိင္မလား၊ ကိုယ္ႏုိင္မလား၊ စဥ္းစားေ၀ဖန္၊ ခြဲျခားရန္"ဟုဆိုသည္။ လူက ပစၥည္းကိုစြန္႔လွ်င္စြန္႔၊ လူက ပစၥည္းကိုမစြန္႔ႏုိင္လွ်င္ ပစၥည္းက လူကိုစြန္႔သြားတတ္သည္။ ကိုယ္ကသူ႔ကိုမစြန္႔လွ်င္ သူကကိုယ့္ကိုစြန္႔သြားမႇာ ေသခ်ာသည္။ကိုယ္က လက္ဦးမႈရယူဖို႔လိုသည္။တစ္စတစ္စ နည္းနည္းခ်င္းစြန္႔ရမည္။ နည္းနည္းခ်င္း စြန္႔ရာကေန မ်ားမ်ားစြန္႔ရဲေသာ အက်င့္ရလာလိမ့္မည္။ နိဗၺာန္ဟူသည္ စာဂ-စြန္႔ျခင္းျဖစ္သည္။ နည္းနည္း စြန္႔ နည္းနည္းနိဗၺာန္၊ မ်ားမ်ားစြန္႔ မ်ားမ်ားနိဗၺာန္၊ အားလံုးစြန္႔လွ်င္တကယ့္ နိဗၺာန္အစစ္ေရာက္ေတာ့သည္။
မွ်ရ၊ ေ၀ရမည္
ေလာကသားသည္ ေလာဘသားကမ်ားသည္။ေလာဘကလည္း ၀ိသမေလာဘေတြကမ်ားသည္။ ေလာကသားအေနႏႇင့္ ေလာဘရႇိတာ အျပစ္မေျပာလို၊အျပစ္က ၀ိသမေလာဘျဖစ္သည္။ ၀ိသမဟူသည္ မမွ်တျခင္းျဖစ္သည္။ အရာရာ၌ မွ်မွ်တတရႇိၾကလွ်င္ ဘာျပႆနာမႇ ေပၚမည္မဟုတ္၊ ျပႆနာဟူသည္ ၀ိသမ-မမွ်တမႈက ေနလာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လူႏႇင့္လူ႔၀န္းက်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔ မွ်၍ေတြးရမည္။ မွ်၍ ေျပာရမည္။ မ်၍ လုပ္ရမည္။ မွ်မွ်တတ ေတြးရမည္။ မွ်မွ်တတေျပာရမည္။ မွ်မွ်တတလုပ္ရမည္။ မွ်၍ေ၀၍ ဒုကၡႏႇင့္သုခမွ်ေ၀၍ မွ်မွ်တတ ခံစားၾကမည္ဆိုပါလွ်င္ အားလံုးၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္းရႇိပါလိမ့္မည္။
@news-eleven
ထူး၍ ျခားနားပါေစသား -အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)
အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)
ျမန္မာစကားပံုမ်ား၌ "ဒံုရင္း၊ ဒံုရင္း၊ တစ္ခါလာမဲျပာပုဆိုး၊ ေနာက္ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ခ်က္ေခါက္၊ ေနာက္လာတဲ့ ေမာင္ပုလဲ ဒိုင္း၀န္တဲ့ကဲ။ ေက်းဇူးမတင္ လင္မရ၊ ကုသိုလ္တစ္ပဲ ငရဲ တစ္ပိႆာ၊ ႏြားအိုႀကီး အေမာ့သင္၊ ေခြးႀကီးမွ လက္ေပးသင္၊ ေခြးက်ဳိးႏွင့္ ယံုလိုက္၊ စစ္ေရာက္မွျမားခြၽန္၊ မိုးကုန္မွထြန္ခ်၊သူခိုးေျပးမွထိုးကြင္းထ၊ သည္ပုပ္ထဲကသည္ပဲ" စသည္ စသည္ ျမန္မာဆိုး႐ိုးစကားပံုတို႔သည္ တေပါင္း တန္ခူးအေၾကာင္း မထူး ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကို ေဆာင္လ်က္ရွိၾကသည္။
"ထူး . . .မျခား. . . .နား . . . မီး . . .ေရ. . .စံု . . . သား . .." ဟူေသာ ဓမၼေတးသီခ်င္းႀကီးကို အလွဴပြဲတိုင္းလိုလိုမွာ ၾကားခဲ့ရသျဖင့္ သီခ်င္းအစပိုဒ္ကေတာ့ နားထဲမွာစြဲေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမသိခဲ့၊ "ထူးမျခားနားဆိုေတာ့လည္း ထူးမျခားနားေပါ့" ဟူ၍သာ ႏွလံုးပိုက္ခဲ့သည္။
ႀကီးလာမွ ထူးမျခားနားသီခ်င္းသည္ ဘုရားရွင္၏ "ယမကပါဋိဟာရိယာ"ဥာဏ္ေတာ္ကို ေရးဖြဲ႕ထားေၾကာင္း သိရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ယင္းသီခ်င္းကို ကုန္းေဘာင္ေခတ္က ျမ၀တီမင္းႀကီးဦးစ ေရးသားခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔အျပင္ ျမ၀တီမင္းႀကီးသည္ ယင္းထူးမျခားနားသီခ်င္းကို ျပင္သစ္သီခ်င္းသံစဥ္မွ ယူ၍ ေကာ္ပီျပန္ထားေၾကာင္း သိရျပန္သည္။
"ေၾသာ္ ေကာ္ပီဆိုတာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ကတည္းက ရွိခဲ့တာပါလား"ဟု ေတြးမိသည္။
ဘုရားရွင္သည္ သာ၀ကတို႔ႏွင့္ မဆက္ဆံ၊ မသက္ဆိုင္ေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပဳေတာ္မူသည္။ ကိုယ္ေတာ္အထက္ပိုင္းမွာ မီးအလွ်ံလႊတ္သည္။ ေအာက္ပိုင္းမွ ေရအလ်ဥ္ကို လႊတ္သည္။ အထက္ပိုင္းမွ ေရ၊ ေအာက္ပိုင္းမွ မီး၊ ထိုသို႔ေရမီးအစံု အစံုလႊတ္ျခင္းကို "ယမကပါဋိဟာရိယာ"ဟုေခၚသည္။
ကိုယ္ေတာ္၏ ေရွ႕ဘက္မွ ေရအလ်ဥ္၊ ေနာက္ဘက္မွ မီးအလွ်ံ၊ ေရ မီးအစံု၊ မ်က္လံုးေတာ္ႏွစ္ဘက္မွေရမီး အစံု၊ နားေတာ္ႏွစ္ဘက္မွေရမီးအစံု၊ ႏွာေခါင္းေတာ္ႏွစ္ေပါက္မွေရမီးအစံု၊ ပခုံးေတာ္ႏွစ္ဘက္၊ လက္ေတာ္ႏွစ္ ဘက္၊ နံပါးေတာ္ႏွစ္ဘက္၊ ေျခ ေထာက္ႏွစ္ဘက္မွ ေရမီးအစံုလႊတ္သည္။
လက္ေခ်ာင္းေတာ္ဆယ္ေခ်ာင္း မွမီးအလွ်ံ၊ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းၾကား မွေရအလ်ဥ္၊ လက္ေတာ္ၾကားမွ မီးအလွ်ံ၊ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းမွ ေရအလ်ဥ္၊ ေမႊးညႇင္းေတာ္တစ္ပင္မွ မီးအလွ်ံ၊ တျခားတစ္ပင္မွ ေရအလ်ဥ္၊ ေမႊးတြင္းေတာ္တစ္ခုမွပင္ မီးအလွ်ံ၊ တျခားေမႊးတြင္းေတာ္မွ ေရအလ်ဥ္ လႊတ္သည္။
ထိုသို႔ေရအစံုမီးအစံု ယမကပါဋိဟာရိယာ တန္ခိုးျပာဋိဟာ ျပေတာ္မူရာေန႔သည္ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္တာ၀တႎသာ နတ္ျပည္သို႔တက္၍ အဘိဓမၼာခုနစ္ က်မ္းမေဟာမီမွာ ထိုေရမီးအစံု တန္ခိုးျပဋိဟာကို ျပေတာ္မူသည္။
ထူးမျခားနား မီးေရစံုသားဟူ ေသာ အဓိပၸာယ္သည္ ဘုရားရွင္၏ တန္ခိုးျပာဋိဟာ ေရမီးအစံုသည္ သိပ္ၿပီး ျမန္ဆန္လြန္းသျဖင့္ ေရႏွင့္မီးႏွင့္ ေရာေနသည္။ တစ္ခုတည္းကဲ့သို႔ ျမင္ေနရသည္။ ထူးလည္းမထူး၊ ျခားနားလည္း မျခားနား၊ သို႔မဟုတ္ ထူးေတာ့ထူးသည္၊ သို႔ေသာ္ မျခားနားဟူေသာ အဓိပၸာယ္ျဖစ္သည္။ ထူးလည္းမထူး၊ ျခားနားလည္းမျခားနား =ထူးမျခားနား၊ သို႔မဟုတ္ ထူးေတာ့ ထူးသည္ မျခားနား=ထူးမျခားနား။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ေတာင္ၿမိဳ႕ ဆရာေတာ္သည္ "သူလိုကိုယ္လို ေန႐ိုးေနစဥ္အတိုင္း(ထူးမျခားနား) ေနေနၾကရင္ျဖင့္ သံသရာထဲမွ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လြတ္ေျမာက္မွာမဟုတ္ဘူး" အစခ်ီေသာ ဂါထာတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့သည္။ ထိုဂါထာ၌ သာမေညနပုဒ္ ကို အနက္ေပးရာတြင္ "သူမ်ားနည္း သူ၊ သူ႔မူမပ်က္၊ လိမၼာဟန္မွ် စံမျပ ေလာက္ေသးပါမူကား"ဟူ၍ အနက္ ေပးခဲ့သည္။ အဓိပၸာယ္က ထူးမျခား နားဟူ၍ျဖစ္သည္၊ ထူးမျခားနား သည္လိုပဲေနေနၾကလွ်င္ျဖင့္ သံသ ရာမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဟုဆိုသည္။
လူအမ်ားစုသည္ ဂုဏ္ကိုမက္ ၾကသည္၊ ဂုဏ္ေနာက္ကိုလိုက္ၾကသည္။ ေငြကိုမက္ၾကသည္။ ေငြေနာက္ကို လိုက္ၾကသည္။ ပကာသနကို မက္ၾကသည္။ ပကာသနေနာက္ ကိုလိုက္ၾကသည္၊ စည္းစိမ္ကို မက္ၾကသည္၊ စမ္းစိမ္ေနာက္ကိုလိုက္ၾကသည္။ ခ်မ္းသာကိုမက္ၾကသည္၊ ခ်မ္းသာေနာက္ကို လိုက္ၾကသည္။ ထိုသို႔လိုက္ရင္းလိုက္ရင္း ေနာက္ဆံုးလွ်ာထြက္ကာ အသက္ပါထြက္ေတာ့သည္။
ယမန္ေန႔ကလည္း သည္စိတ္၊ ယေန႔လည္းသည္စိတ္၊ မနက္ျဖန္ လည္းသည္စိတ္၊ ယမန္ေန႔ကလည္း သည္အတိုင္း၊ ယေန႔လည္းသည္ အတိုင္း၊ မနက္ျဖန္လည္းသည္အတိုင္း၊ သို႔ဆိုေသာ္ ဘာထူးလဲ၊ ဘာ မွ်မထူး၊ ဘာေတြျခားနားလဲ၊ ဘာမွ် မျခားနား၊ "ေၾသာ္ . .ထူး. . မျခား.. နား . ."။
မိမိသႏၲာန္၌ရွိေသာ ယမန္ေန႔ က ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ အတၱ မာန ေတြ ယေန႔ေလ်ာ့သြား၊ နည္းသြား သလား။ မေလ်ာ့၊ မနည္းပါ။ မနက္ျဖန္မွာေရာ ေလ်ာ့သြား၊ နည္းသြားမွာလား။ မထင္၊ "ေၾသာ္ . . ထူး . . မျခား. .နား . ."။
ယမန္ေန႔ကထက္ ယေန႔မွာ သီလသမာဓိအားေတြ ပို၍ေကာင္းလာသလား၊ စိတ္ထားသေဘာထားေတြ ပို၍ႀကီးျမတ္လာပါသလား၊ ေမတၱာဓာတ္၊ ဂ႐ုဏာဓာတ္ေတြပို၍ ေကာင္းလာသလား၊ စိတ္ထားသေဘာထား ေတြပို၍ ႀကီးျမတ္လာပါသလား၊ ေမတၱာဓာတ္၊ ဂ႐ုဏာဓာတ္ေတြပို၍ ျပည့္၀လာပါသလား၊ အျမင္ေတြပို၍ ၾကည္လာပါသလား၊ အသိေတြပို၍ စူးရွလာပါသလား၊ ဘာမွ်တိတိပပ မေျပာႏိုင္၊ ဘာမွ် အာမဘေႏၲမခံႏိုင္။ "ေၾသာ္. . ထူး . .မျခား . .နား . . "။
မိမိတို႔သည္ ယခုကဲ့သို႔ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ေတြ႕ခိုက္ႀကံဳခိုက္၊ ကမၼႆကတာ သမၼာဒိ႒ိေတြလည္း ရွင္သန္ခိုက္၊ ဒါနေတြကိုလည္း သူတကာထက္ ပိုမိုထူးကဲ၍ ျပဳသင့္သည္၊ သီလကိုလည္း ထူးကဲ၍ က်င့္သံုးထုိက္ သည္။ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း၊ ကြၽတ္ရာကြၽတ္ေၾကာင္း ၀ိပႆနာအလုပ္ကိုလည္း ထူးထူးျခားျခား ႀကိဳးစားအားထုတ္လိုက္သည္။
"ထူးလွ်င္ ထူး၊ မထူးလွ်င္ ႐ူး" ဆိုသည့္အတိုင္း ကုသိုလ္ပါရမီ လုပ္ငန္းေတြကို ထူး၍ ျခားနား၍ ထူးထူး ျခားျခား၊ မႀကိဳးစားလွ်င္ျဖင့္ ေလာဘ ေဒါသစသည့္ ကိေလသာမီးေတြ ၀ိုင္းခံေနရသည့္ "အ႐ူးမီး၀ိုင္း" ဘ၀မ်ဳိး ေတြလြတ္ေျမာက္ဖို႔ရာ မရွိေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ သံသရာ၀ဋ္မွလြတ္ဖို႔၊ ကြၽတ္ဖို႔၊ အ႐ူးမီး၀ိုင္းဘ၀မ်ဳိးမွ လြတ္ဖို႔၊ ကြၽတ္ဖို႔၊ သူမ်ားနည္းတူ၊ သူ႔မူမပ်က္၊ သူ႔ထက္မသာမဟုတ္ဘဲ သူမ်ားထက္ ထူး၍ျခားနား၍ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈႀကိဳး စားျပဳလ်က္ ထူး၍ျခားနားပါေစသား။
မွန္ကန္ေသာ စိတ္ထားသည္ ဘ၀အေနအထားကို ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ေအာင္ ျမႇင့္တင္ေပး၏။
မွားယြင္းေသာ စိတ္ထားသည္ ဘ၀အေနအထားကို နိမ့္က်သည္ထက္ နိမ့္က်ေအာင္ ႏွိမ့္ခ်၏။ (ဓမၼပဒ)
@Eleven Media Group
စြန္႔ဖို႔လား၊ စားဖို႔လား-အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)
အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)
ျမန္မာတို႔သည္ အလႇဴေရစက္ လက္ႏႇင့္မကြာ ဟူသကဲ့သို႔ သူ႕ရာသီႏႇင့္သူ ၀ါဆိုလည္း ၀ါဆိုမို႔၊ ကထိန္လည္းကထိန္မို႔ လႇဴၾကတန္းၾကသည္။ သားရႇင္ျပဳပြဲ၊ ဒုလႅဘရဟန္းခံပြဲစ သည္ျဖင့္လည္း အလႇဴအတန္းျပဳၾကသည္။ 'ဒါနံ နာမ ပရိစၥာဂ လကၡဏံ' ဟုဆိုသည့္အတိုင္း အလႇဴဒါနဟူသည္ စြန္႔ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
အလႇဴဒါနျပဳရာ သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားသို႔ လူႏႇစ္မ်ဳိးလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တစ္မ်ဳိးက စြန္႔ဖို႔လာသူမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္မ်ဳိးက စားဖို႔လာသူမ်ား ျဖစ္သည္။အလႇဴရႇင္မ်ားက စြန္႔ဖို႔လာၾကသည္။ ဖိတ္ၾကားထားသည့္ ဧည့္သည္မ်ားက စား ဖို႔လာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စြန္႔သူႏႇင့္စားသူ ႏႇစ္ဦးႏႇစ္၀ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ရႇိသျဖင့္ စားသူ၌ မည္သည့္ေျပာဆိုဖြယ္ရာမွ်မရႇိေပ။ စားသူသည္ စားေစခ်င္လို႔ လာစားျခင္းျဖစ္သည္။
စြန္႔စားဟူေသာ ျမန္မာေ၀ါဟာရ၌ စြန္႔သာစြန္႔၍ မစားသူမ်ားရႇိသည္။ မစြန္႔ဘဲႏႇင့္စားသူမ်ားလည္း ရႇိသည္။ စြန္႔လည္းစြန္႔၊ စားလည္းစားသူမ်ားလည္း ရႇိသည္။ မစြန္႔လည္းမစြန္႔၊ မစားလည္းမစားသူမ်ားလည္း ရႇိသည္။ စြန္႔တာက နည္းနည္း စားတာက မ်ားမ်ား ဆိုသူမ်ားလည္း ရႇိႏိုင္သည္။ စြန္႔သာစြန္႔၍ မစားသူမ်ားသည္ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မစြန္႔ဘဲႏႇင့္စားသူမ်ားသည္ အတၲသမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ စြန္႔လည္းစြန္႔၊ စားလည္းစားသူမ်ားသည္ သာမန္လူေကာင္းသူ ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မစြန္႔လည္းမစြန္႔၊ မစားလည္းမစားသူမ်ားသည္ သာမန္ အညတရလူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ မစြန္႔ေသာ္ျငား မစားသည့္အတြက္ မည္သည့္ ျပႆနာမွ်မရႇိ။
မဟာပုရိသ-ေယာက်္ားျမတ္၊ ပုရိသာဇည-ေယာက်္ားအာဇာနည္ဟူေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရႇိၾကသည္။ ေယာက်္ားျမတ္၊ ေယာက်္ားအာဇာနည္တို႔၏ အလုပ္သည္ စားဖို႔မဟုတ္၊ စြန္႔ဖို႔သာျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားျမတ္တို႔၏ သေဘာ၌စားဖို႔မရႇိ၊ စြန္႔ဖို႔သာရႇိသည္။ ေယာက်္ားအာဇာနည္တို႔၏ ႏႇလံုးသား၌ စားဖို႔မရႇိ၊ စြန္႔ဖို႔သာရႇိသည္။
ေယာက်္ားအာဇာနည္သည္ ဒုလႅဘတစ္ပါး ျဖစ္သည္။ အာဇာနည္ေယာက်္ားျမတ္သည္ အခါခပ္သိမ္း၊ ေနရာခပ္သိမ္း ျဖစ္ေပၚႏိုင္သည္မဟုတ္၊ ကာလေဒသ အကန္႔အသတ္ရႇိသည္။ အၾကင္အခါ၊ အၾကင္အရပ္၌ ေယာက်္ားအာဇာနည္ တစ္ေယာက္ ေပၚေပါက္လာသည္ရႇိေသာ္ ထိုအခါ ထိုေဒသသည္ ခ်မ္းသာျခင္းသို႔ ေရာက္ေတာ့၏။ ဓမၼပဒ၌ ဘုရားဤသို႔ေဟာခဲ့သည္။
စြန္႔သာစြန္႔၍ မစားသူမ်ားသည္ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မစြန္႔ဘဲႏႇင့္ စားသူမ်ားသည္ အတၲသမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ စြန္႔လည္းစြန္႔၊ စားလည္းစားသူမ်ားသည္ သာမန္ လူေကာင္းသူေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
အာဇာနည္ဟူသည္မႇာ ရေတာင့္ရခဲ ဒုလႅဘတစ္ပါး ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းကား ေလာက၌ မစြန္႔ဘဲႏႇင့္ စားခ်င္သူ၊ စြန္႔လည္းစြန္႔၊ စားလည္းစား ဆိုသူက မ်ားေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ေလာက၌ သာသနာ့အာဇာနည္၊ ဘာအာဇာနည္၊ ညာအာဇာနည္ စ သည္ျဖင့္ လြယ္လြယ္ေလး အမႊမ္းတင္ေနၾကသည္။ အာဇာနည္ဟူသည္ စြန္႔ႏိုင္သူမႇ ျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ကိုလည္း စြန္႔ႏိုင္ရမည္။ လာဘ္ကိုလည္း စြန္႔ႏိုင္ရမည္။ ပကာသန-ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈကိုလည္း စြန္႔ႏိုင္ရမည္။ ထိုသံုးမ်ဳိးကို မုတၲစာဂ-လြတ္လြတ္ စြန္႔ႏိုင္မႇ အာဇာနည္ျဖစ္သည္။
အာဇာနည္ဟူသည္ အာဇနီယ၊ အာဇာေနယ်ဟူေသာ ပါဠိကေန ဆင္းသက္လာသည္။ အာဇာနည္ကို ျမန္မာအဘိဓာန္က ဖြင့္ရာတြင္ 'အေၾကာင္းဟုတ္သည္၊ မဟုတ္သည္ကို ေကာင္းစြာသိသူ၊ သာမန္ထက္ လက္႐ံုးရည္၊ ႏႇလံုးရည္ ထူးကဲသာလြန္၍ အမ်ားအတြက္ သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္သူ'ဟု ဖြင့္သည္။
ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္အရ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ဟူသည္ ကိုယ္က်င့္သီလ ျပည့္စံုရမည္။ စာရိတၲမ႑ိဳင္ ေက်ာက္စာတိုင္ကဲ့သို႔ ျမဲခိုင္ရမည္။ ဘက္လုိက္မႈကင္း၍ တရားမွ်တရမည္။ အဂတိတရားမ်ား ကင္းရႇင္းရမည္။ ေလာဘစြန္း၊ ေဒါသစြန္းမ်ား မထြက္ေစရ၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ႏိုင္ရမည္။ အမ်ားအတြက္ဆိုလွ်င္ အသက္ကိုပင္ စြန္႔ႏိုင္ရမည္။
၀ီရိယေကာင္းရမည္။ ဇြဲေကာင္းရမည္။ ဦးတည္ခ်က္ပန္းတိုင္ ျပတ္သားရမည္။ ဦးတည္ခ်က္ပန္းတိုင္သို႔ မေရာက္မခ်င္း မရပ္မေန ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ရမည္။ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာ၊ ဗဟုသုတ ျပည့္စံုရမည္။ မိမိႏႇင့္အတူ မိမိႏႇင့္သက္ဆိုင္သူအားလံုးအတြက္ စား၀တ္ေနေရး၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ဖူလံုျပည့္စံုေအာင္ ဖန္တီးေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ရမည္။
အာဇာနည္၏ အဓိပၸာယ္မႇာ မည္သည့္ကိစၥမဆို ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသာ ဇြဲသတၲိရႇိသူပင္ ျဖစ္သည္။ ဘားနပ္ေရႇာက ''ပါရမီရႇင္ဆိုသည္မႇာ သူတကာထက္ပို၍ ခံႏိုင္ရည္သတၲိ ရႇိသူပင္ျဖစ္သည္။ သူတကာက လမ္းခုလတ္တြင္ အား ေလ်ာ့သြားသည့္ အလုပ္ကို ၿပီးစီးေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသာ ဇြဲသတၲိရႇိသူပင္တည္း'' ဟုဆိုခဲ့သည္။
'အာဇာနည္စိတ္'ဟု ေခၚထိုက္သည့္ စိတ္မ်ဳိးကား အဘယ္နည္း။ ႀကီးက်ယ္လႇေသာ စိတ္မ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ ခိုင္ျမဲေသာ စိတ္မွ်သာျဖစ္ပါသည္။ ဇြဲသတၲိသည္ ခုိင္ျမဲေသာ စိတ္ဓာတ္၊ ခိုင္ျမဲေသာ စိတ္ဓာတ္သည္ အာဇာနည္စိတ္ ျဖစ္သည္။ ထို စိတ္ဓာတ္အ တြက္ အေရးႀကီးဆုံးအခ်က္က ရည္ရြယ္ခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ အာဇာနည္စိတ္ရႇိသူသည္ မိမိဘာကိုလို၍ ဘာကိုလုပ္ရမည္ကို သိသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ တိတိက်က် ရႇိသူျဖစ္သည္။ မိမိဘယ္စခန္းသို႔ ေရာက္ေအာင္သြားမည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီးသူ ျဖစ္သည္။
ကြၽႏ္ုပ္တို႔ အားလံုး၌ စိတ္ဓာတ္အင္အားရႇိသည္။ အာဇာနည္စိတ္ရႇိသည္။ ထိုစိတ္ဓာတ္အင္အားမႇာ စည္း႐ံံုးျခင္း မရႇိေသးသျဖင့္ အင္အားႏႇင့္မတူေအာင္ ေပ်ာ့ညံ့ညံ့ျဖစ္ေနေလ့ ရႇိသည္။ အင္အားစည္း႐ံုးမႈရႇိမႇ ခိုင္မာသန္စြမ္းလာေပမည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျပတ္ျပတ္သားသားရႇိျခင္းသည္ အင္အားစည္း႐ံုးမႈကို ျဖစ္ေစသည္။ တစ္ခုခုကို မရမကလိုခ်င္ေနလွ်င္ ရရမည္ ဧကန္ပင္။ မရမက လိုခ်င္ စိတ္(၀ါ)ျပင္းျပေသာ အာသာဆႏၵ(၀ါ) ျပတ္သားေသာရည္ရြယ္ခ်က္ ရႇိဖို႔လိုေပသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းေကာင္းရႇာပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းသေလာက္ အာဇာနည္စိတ္ဓာတ္ အဆင့္အတန္းျမင့္လာမည္။ အာဇာနည္စိတ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးသေလာက္ အဆင့္အ တန္းျမင့္မည္။
အာဇာနည္စိတ္ ထြန္းကားေရးတြင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈသည္ အေရးႀကီးသည္။ အာဇာနည္စိတ္၏ ေရေသာက္ျမစ္မႇာ ထူးျခားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏႇင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္ေလးစားမႈ၌ တည္ရႇိသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏႇင့္အတူ မိမိကိုယ္ကို အသံုး၀င္သူဟု ထင္ျမင္မႈသာ စြဲစြဲျမဲျမဲရႇိပါမူ အာဇာနည္စိတ္ ေပၚထြန္းလာေပမည္။
ရင့္သန္ေသာ ပါရမီဆိုသည္မႇာ အျခားမဟုတ္။ ခိုင္မာေသာဇြဲ၏ အမည္ေ၀ါဟာရတစ္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္သည္။ ေအာင္ျမင္ရန္ နည္းလမ္းမႇာလည္း ယင္းဇြဲပင္ျဖစ္သည္။ အာဇာနည္စိတ္ ေမြးျမဴရာ၌လည္း တည္ၾကည္ေသာ စိတ္ျဖင့္ အလုပ္ကိုသာ စြဲစြဲျမဲျမဲလုပ္၍ က်င့္ရေပသည္။ ပါရမီရင့္သန္သူတို႔၏ တည္ၾကည္ခိုင္မာေသာစိတ္ကို မည္သည့္ကံ၊ မည္သည့္ၾကမၼာ၊ မည္သည့္ကုသိုလ္အကုသိုလ္မွ် တားဆီးျခင္းငႇာ မစြမ္းႏိုင္။
အာဇာနည္စိတ္သည္ ကိုယ္က်င့္တရား၏ အင္အားမွ်သာ ျဖစ္ေပသည္။ ထက္ျမက္ေသာ စိတ္၏တန္ခိုးႏႇင့္ ရင့္သန္ေသာ ပင္ကိုၪာဏ္တို႔မႇာ တန္ခိုးႀကီးသူတို႔၏ အသက္ေသြးခဲပင္ ျဖစ္ေပသည္။ စိတ္၏တန္ခိုးကို မႇန္းဆ၍ မရႏိုင္။ လြန္စြာႀကီးမားလႇ၏။ ေလာကႀကီးတြင္ စိတ္တည္ၾကည္ထက္သန္ေသာ သူတို႔အဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသာအရာဟူ၍ မရႇိသေလာက္ ရႇားပါးလႇ၏။
အာဇာနည္၏ အမႇတ္လကၡဏာ မ်ားစြာထဲတြင္ အေျခခံအက်ဆံုး အခ်က္ကေတာ့ စြန္႔ႏုိင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္တိုင္းသည္ အမ်ားတြယ္တာမက္ေမာေသာ အရာအားလံုးကို စြန္႔ႏိုင္ၾကသူခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။
ေလာကႀကီးသည္ ပထမတန္းစားၪာဏ္ရည္ကို မလိုလႇေခ်။ ပထမတန္းစား 'ဇြဲ' ကိုသာ လိုေပသည္။ အာဇာနည္ဆိုသည္မႇာ မည္သည့္ အခက္အခဲမ်ားႏႇင့္ ေတြ႕ၾကံဳေနေသာ္လည္း သံမဏိကဲ့သို႔ ခိုင္မာတည္ၾကည္ေသာ စိတ္ထားႏႇင့္ ေတြ႕ၾကံဳရသမွ် အ ခက္အခဲမ်ားကို ဂ႐ုမျပဳဘဲ အတင္းႏႇိမ္နင္းပစ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ မိမိလုပ္ရင္းအလုပ္ကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္သူကိုသာ ဆိုလိုသည္။ (အာဇာနည္စိတ္၊ တက္တိုး)
အာဇာနည္၏ အမႇတ္လကၡဏာမ်ားစြာထဲတြင္ အေျခခံအက်ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ စြန္႔ႏုိင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္တိုင္းသည္ အမ်ားတြယ္တာမက္ေမာေသာ အရာအားလံုးကို စြန္႔ႏိုင္ၾကသူခ်ည္းပင္ျဖစ္သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ သူေယာက်္ားျမတ္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေယာက်္ားအာဇာနည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဥစၥာ၊ ကိုယ္အဂၤါ၊ သားသမီး၊ ဇနီး၊ အသက္ဟူေသာ စြန္႔ျခင္းႀကီးငါးပါးကို စြန္႔ျပ၍ သက္ေသသာဓက ထူခဲ့သည္။
စြန္႔စားဟူသည့္အတိုင္း ေလာက၌ စြန္႔သူတို႔သာ စားၾကရသည္မႇာ ဓမၼတာ ျဖစ္သည္။ စြန္႔လည္းစြန္႔၊ စားလည္းစားဆိုသည္မႇာ သဘာ၀က်ပါသည္။ တရားမွ်တပါသည္။ ျပႆနာက မစြန္႔ဘဲႏႇင့္ စားျခင္းေၾကာင့္ ျပႆနာအေထြေထြ ေပြရျခင္း ျဖစ္သည္။ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္တို႔ကေတာ့ စားလိုစိတ္မရႇိဘဲ စြန္႔လိုစိတ္သာ ရႇိၾကသည္။ မိမိတို႔ အသီးသီး ဆိုင္ရာဆိုင္ရာအလုပ္ေတြကို လုပ္ေနၾကသည္။ လုပ္ဖို႔ ဟန္ျပင္ေနၾကသည္။ 'စြန္႔လိုစိတ္ႏႇင့္လား၊ စားလိုစိတ္ႏႇင့္လား၊ စြန္႔ဖို႔လား၊ စားဖို႔လား' ဆိုတာကေတာ့ မိမိကိုယ္ကို ျပန္ေမးရလိမ့္မည္။ စြန္႔ဖို႔ဆိုလွ်င္ ပရဟိတျဖစ္သည္။ စားဖို႔ဆိုလွ်င္ အတၲဟိတ ျဖစ္သည္။ နိေရာဓသစၥာကို 'စာေဂါ- စြန္႔ျခင္း၊ ပဋိနိႆေဂၢါ-လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္စြန္႔ျခင္း' ဟု ဖြင့္သည္။ စြန္႔ျခင္းသည္ ဒုကၡခပ္သိမ္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ရာ နိေရာဓသစၥာ ျဖစ္သည္။ စားျခင္းသည္ ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ အက်င့္ျဖစ္၍ အစြန္းတစ္ဖက္ထြက္သည္။ အလႇဴပြဲလာသူ သို႔မဟုတ္ က်ားခ်သူ၏ အေတြးမ်ဳိးႏႇင့္ေတာ့ အမ်ားအက်ဳိးသယ္ပိုးလို႔ မျဖစ္ၿပီ။
@Eleven Media Group
Diary
ီDiary ေလးကို မေရးၿဖစ္တာလဲ ၾကာၿပီ..
ပစ္ထားတာလဲ ၾကာၿပီ...ဘေလာ႔ထဲက..
songs ေတြရဲ႕ link ေတြေတာင္အလုပ္မလုပ္ေတာ႔ဘူး..
ခုမွပဲၾကည္႕မိတယ္..အင္း..
link ေလးေတြ upload တင္ဖို႔ေတာ႔ ပ်င္းေနေသးတယ္..
ဒီေန႔မွ Computer ေရွ႕မွာ.....
စိတ္ထဲမွာ အေဟာင္းေတြထဲက ဘာေတြပစ္ရင္ေကာင္းမလဲ..
မေရးၿဖစ္တ႔ဲ ဒိုင္ယာရီေလးကို ၾကည္႕ရင္း..
ေတြးေနရင္း..ဒိုင္ယာရီ ဘေလာ႔ေလးကို Template အေဟာင္းေလးကို
ပစ္ၿပီး အသစ္ေလးကို သံုးလိုက္ၿဖစ္တယ္..
လန္းေတာ႔လန္းသြားသလိုပဲ..
စိတ္ထဲမွာေရာ ဒိုင္ယာရီေလးေရာေပါ႔....
